جايگاه هستي‌شناسي و شناخت‌شناسي ماتقدم در تفسيري از جوهر در مفهوم ارسطويي

The Ontological and Epistemological Position of Priori in Explanation of Substance in Aristotelian Sense

جنبش‌هاي فلسفي دوره جديد، و به‌طور خاص نوع قرن هجدهمي آن، با كانت آغاز شد و سپس كم و بيش متأثر از جذبه كانتي ادامه يافت. به اين شيوه فلسفه ارسطو به اتهام غير نقدي بودن و جزميت به محاق فراموشي مي‌رفت. در حقيقت ادعا شد كه فلسفه ارسطو شناخت را بر پايه تجريد صور معقول يا ماهيت از اشيا بيرون از ذهن توضيح مي‌دهد، و لذا متضمن پژوهش شرط‌هاي ماتقدم بر تجربه نيست. بنابراين اعتبار شناخت و آگاهي را از اعتبار چنين شرط‌هايي پژوهش نمي‌كند. مقاله حاضر پژوهشي است كه روشن مي‌نمايد فلسفه ارسطو بر پايه تجريد ماهيت از ظرف خارج استوار نيست بلكه شرط‌هاي ماتقدم تجربه را به‌شيوه مخصوص به خود پژوهش مي‌كند، زيرا شرط‌ها يا اصل‌هايي كه در متافيزيك وي پژوهش مي‌شود، اصل‌ها و مبادي «موجود بماهو موجود» است كه ماتقدم بر هر تجربه است. اين اصل‌ها و مبادي به‌نوعي متضمن در تعريف ماهيت هستند. از آنجا كه چيستي مركب از صورت وماده است، اين اصل‌ها و مبادي انضماميت جهان را مشعر داشته و بنابراين ارزش‌هاي تجربي را تأكيد مي‌كند. از اين منظر، جوهر به‌مثابه يك نظام هستي‌شناسي ماتقدم تبيين مي‌شود كه شناخت‌شناسي بر آن استوار است.

Philosophical movements after renaissance specifically during eighteenth century have been commenced by Kant and continued by his impact. Then Aristotle’s philosophy has been forgotten for being non critical and dogmatic. In fact, it is claimed that his philosophy elucidates the episteme by deriving the intelligible or quiddity from the objects. This philosophy does not need to have a research on the conditions of priori to the experience. It does not research, therefore, on the authenticity of knowledge and awareness through validity of such conditions. The present article illuminates that the Aristotle’s metaphysics is not based on the deriving quiddity from the external world, but it researches on the conditions prior to the experience by a specific method. For the conditions and principles which have been discussed in the metaphysics, are the principles of being qua being which precede the experiment. These principles and elements are hidden in the definition of quiddity. Since the whatness is combined of the form and matter, these principles denote to the world concrete elements and then insist on the experimental values. The substance, in this perspective, is explained as a priori ontology on which the epistemology is based.