بررسي كاركرد هنرهاي آييني ذن در فيلم بهار، تابستان، پاييز، زمستان و دوباره بهار

سينما گاه مي‌تواند چونان هنرهاي آييني به سرچشمه‌ي ازلي و ساحت متعالي هنر تعلق داشته باشد. با اين نگاه، فيلم بهار، تابستان، پاييز، زمستان و دوباره بهار، ساخته‌ي كارگردان كره‌اي، كيم كي‌دوك (2003)، براي بيان پرسش‌هاي تأمل‌برانگيز وجودشناسانه و تعالي بخشيدن به هستي، از هنرهاي آييني در قالب استعاره، نماد و تشبيهات تصويري بهره مي‌گيرد. اين پژوهش كه به روش توصيفي و تحليلي انجام شده است، هنرهاي آييني را با توجه به فضاي خاص فيلم و نگاه ويژه‌ي فيلمساز كه در راستاي مفاهيم استعلايي است، مورد تحليل قرار داده است. براي انجام پژوهش ابتدا همه‌ي هنرهاي سنتي از فيلم استخراج و سپس (از ابعاد استعلايي) مورد تحليل و تأويل قرار گرفت. نتيجه آن‌كه هنرهاي آييني در اين فيلم گاه كاركردي دكوراتيو يافته‌اند، گاه براي باورپذيري فضاي فيلم و گاه به منظور بزرگداشتي براي سنت و گذشته استفاده شده‌اند. اما با توجه به اين‌كه فيلم به گونه‌ي سينماي استعلايي تعلق دارد، كاركرد نمادين و آييني (ذن) اين دست‌آفريده‌ها در راستاي هنر و انديشه‌ي روح شرقي فيلمساز، نسبت به كاركردهاي ديگر ارجحيت دارد. به‌عبارت ديگر در فيلم مذكور ميان دست‌آفريده‌هاي سنتي كه توسط انسان به وجود آمده‌اند و امر متعال رابطه‌اي دروني برقرار است.