اثربخشي روشهاي القاء خلق مثبت بر بهبود خلاقيت سيالي كلامي و انعطاف پذيري دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي نجف آباد

زمينه: خلاقيت يكي از توانايي هاي شناختي آدمي است. قاعدتاً از يك سبك شناختي متاثر مي شود. رابطه دو جانبه اي بين خلق و شناخت وجود دارد. همانگونه كه نحوه تفكر ما در شكل گيري حالات هيجاني نقش دارند حالات خلقي و عاطفي نيز بر فرايندهاي شناختي تاثير مي گذارد. اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي روشهاي القاء خلق بر بهبود خلاقيت سيالي كلامي و انعطاف پذيري دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد نجف آباد اجرا گرديد. طرح پژوهش نيمه آزمايشي همراه با گروه كنترل و ارزيابي به صورت پيش آزمون پس آزمون بود. جامعه آماري در اين پژوهش كليه دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد نجف آباد و نمونه آماري 40 نفر از دانشجويان اين دانشگاه بودند كه به صورت تصادفي ساده انتخاب شدند، و در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. روشهاي القاء خلق مثبت به مدت 6 جلسه 90 دقيقه اي به گروه آزمايش آموزش داده شد. ابزار پژوهش شامل تست خلاقيت عابدي بود .نتايج حاصل از تحليل كواريانس نشان داد كه آموزش روشهاي القاء خلق(خلق مثبت) بر خلاقيت سيالي كلامي و انعطاف پذيري دانشجويان تاثير داشته و باعث افزايش نمرات خلاقيت آنها شد. از يافته هاي اين پژوهش مي توان نتيجه گرفت، كه روش هاي القاء خلق به طور معني داري در سطح (05/0) توانسته بود باعث بهبود خلاقيت سيالي كلامي و انعطاف پذيري دانشجويان شود و ارتباط معنا داري بين روش القاء خلق و خلاقيت سيالي كلامي و انعطاف پذيري وجود داشت.