نگاهي سازه انگارانه به روابط جمهوري اسلامي ايران با آمريكاي لاتين (مطالعه موردي ونزويلا)

رابطه ايران با كشورهاي آمريكاي لاتين اگر چه تاريخي نسبتاً طولاني دارد، اما به دلايل سياسي، اقتصادي و ژيوپليتيك در مجموع محدود بوده و جز در برهه هاي زماني گذرا و تنها با معدودي از كشورها، شكوفايي وگستردگي را به همراه نداشته است. با اين حال، از سال 2005 و با پيروزي محمود احمدي نژاد در انتخابات رياست جمهوري ايران و مقارن اين تاريخ، پيروزي چپ-گرايي جديد در تعدادي از كشورهاي اين منطقه به ويژه در ونزويلا، دوره اي از گسترش روابط سياسي بين ايران و اين كشورها رقم خورد. اين نوشتار درصدد است از منظري سازه انگارانه به واكاوي و شناسايي دلايل اين گسترش روابط بپردازد. بر اساس اين رويكرد، درك متقابل از هويت مشترك و محورهايي چون ضديت با نظام سلطه، نفي كاپيتاليسم و امپرياليسم، زمينه هاي استعماري و جهان سوم گرايي عناصر مشترك هويتي بوده اند كه اين كشورها را به سمت ارتقا روابط دو جانبه و همكاري هاي گسترده دست كم در حوزه هاي سياسي سوق داده اند.