مباني فقهي اولويّت استخدامي ايثارگران

براساس قانون جامع خدمات رساني ايثارگران مصوب 1386، ايثارگر به كسي اطلاق مي شود كه براي استقرار و حفظ دستاوردهاي انقلاب اسلامي و دفاع از كيان نظام جمهوري اسلامي ايران و استقلال و تماميت ارضي كشور، مقابله با تهديدات و تجاوزات دشمنان داخلي و خارجي، وظيفه خود را انجام دهد و شهيد، مفقودالاثر، جانباز، اسير، آزاده و رزمنده شناخته شود؛ به همين دليل در نظام اداري كشور ما براي اين دسته از عزيزان برخي امتيازات ويژه از قبيل اولويتهاي استخدامي و معافيتهاي بيمه اي و مالياتي و... در نظر گرفته شده است كه براي غالب مردم كشور، مبناي اعطاي چنين امتيازهايي محل ترديد و هميشه مورد سؤال است تا جايي كه بعضي آن را نوعي تبعيض و بي عدالتي قلمداد مي كنند. اين جستار با بهره گيري از روش توصيفي ـ تحليلي بر مبناي ادله احكام به بيان مباني فقهي امتيازها و اولويتهاي استخدامي اين دسته از افراد پرداخته است كه پس از نقد و بررسي آنها اين نتيجه به دست آمد كه اولويت و تكريم آنان از پشتوانه قوي فقهي برخوردار است با اين توضيح كه علاوه بر سيره و بناي خردمندان، دسته اي از آيات و روايات مؤيد و مثبت آن است.