مطالعه موردي اثر گوارد داده هاي ايستگاه هاي ديدباني و جو بالا بر برون داد بارش مدل WRF روي منطقه ايران

مسئله پيش­بيني عددي وضع هوا يك مسئله مقدار مرزي-اوليه است. بنابراين، پيش­بيني نيازمند دانستن شرايط اوليه جو است كه البته بايد بهترين برآورد ممكن از حالت جو باشد. مدل­هاي منطقه­اي پيش­بيني عددي وضع هوا داراي خطاهايي هستند كه بخشي از اين خطاها ناشي از عدم قطعيت موجود در شرايط اوليه مدل است. در اين مقاله كه حاصل يك كار پژوهشي محدود است، تلاش مي­شود تاثير استفاده از داده­هاي ديدباني سطح زمين و جو بالا از طريق فرايند داده­گواري به منظور برآورد بهتري از شرايط اوليه جو و در نتيجه پيش­بيني نشان داده شود. روش كار به اين صورت بوده است كه مدل عددي WRF (Weather Research and Forecasting) براي چهار سامانه بارشي برگزيده يك بار با استفاده از داده­گواري و بار ديگر بدون استفاده از آن اجرا و برون­داد هر حالت تا 72 ساعت به­طور متناظر مقايسه شده است. نتايج نشان مي­دهد داده­گواري تاثير مطلوبي بر برون­داد بارش داشته و پيش­بيني آن را بهبود داده است. از نظر كيفي و با روش درستي­سنجي چشمي، الگوي بارش با استفاده از كشانش (nudging) شباهت بيشتري با الگوي بارش واقعي دارد. درستي­سنجي آماري نيز كه با استفاده از شاخص­هاي ME و MAE (ميانگين خطا و ميانگين مطلق خطا) انجام شده است، نشان مي­دهد كه مقادير شاخص­هاي ME و MAE در حالتي كه كشانش به­كار رفته، به­ترتيب به طور ميانگين نسبت به حالت بدون كشانش، 18 و 15 درصد كمتر شده است.