طنز در بازي هاي ويديويي خشن و ارزيابي مخاطب ايراني از آن

بازي هاي ويديويي نوعي از رسانه اند و تنها تفاوت آن ها با ديگر رسانه ها در تعامل مخاطب با آن هاست؛ به عبارت ديگر، بدون بازيكن، بازي حادث نمي شود. موضوع تركيب طنز با خشونت براي تلطيف خشونت در رسانه و جذب مخاطب، از مباحث مورد علاقه ي هنرمندان در دوره هاي اخير بوده است. با توجه به وجود نمونه هاي تركيب طنز و خشونت در انواع رسانه، بازي هاي ويديويي خشن نيز مي توانند با طنز همراه باشند. با توجه به اين نكته ي مهم كه بازي هاي ويديويي به سرعت در حال گسترش يافتن در سراسر دنيا هستند، پژوهش درباره ي تأثيرات اين بازي ها ضروري است. از اين رو مقاله ي حاضر نه تنها در متن بازي هاي ويديويي خشن، بلكه بيرون از متن و در ميان بازيكنان نيز به جستجوي طنز خواهد پرداخت. اگر بتوان طنز در باز ي هاي ويديويي را بر اساس مكان وقوع، در دو گروه «طنز درون متن بازي» و «طنز برآمده از متن بازي» دسته بندي كرد، طنز برآمده از متن را نيز مي توان بر اساس زمان وقوع، به دو گروه «طنز برآمده از متن در طول انجام بازي» و «طنز برآمده از متن بعد از اتمام بازي» تقسيم كرد. هدف اين مقاله دستيابي به چارچوب هاي ممكن براي در كنار يكديگر قرار گرفتن طنز و خشونت و تدوين اين چارچوب ها براي استفاده ي سازندگان بازي هاي ويديويي از آن هاست. با در نظر گرفتن نوع شناسي طنز در رسانه، عناصر سازنده ي بازي هاي ويديويي و دسته بندي طنز از منظر تركيب با خشونت، چارچوب شناسايي اشكال طنز در متن و بيرون از متن بازي هاي ويديويي خشن ارائه مي شود.