مقايسه رضايت از زندگي دانش آموزان نابينا و ناشنوا با دانش آموزان مدارس عادي شهر همدان در سال 1392

مقدمه: يكي از شاخص هاي بهداشت رواني ميزان رضايت از زندگي است كه بركيفيت زندگي افراد تاثير مي گذارد و از آنجا كه كودكان استثنايي ويژگي ها و تواناييهاي متفاوتي با كودكان عادي دارند ممكن است رضايت از زندگي آنها تحت تاثير نوع و ميزان ناتواني آنها قرار گيرد. هدف از اين پژوهش مقايسه رضايت از زندگي در دانش آموزان نابينا، ناشنوا و عادي مدارس شهر همدان در سال 1392 است. روش كار: در اين مطالعه مقطعي، 21 دانش آموز نابينا و 66 دانش آموز ناشنوا بصورت سرشماري و 174 دانش آموز عادي مدارس شهر همدان با نمونه گيري تصادفي خوشه اي در سال 1392 مورد بررسي قرار گرفتند. جمع آوري داده ها با استفاده از مقياس چند وجهي رضايت از زندگي دانش آموزان (Multidimensional Students’ Life Satisfaction Scale) انجام گرفت، داده ها با آزمون هاي آماري T-student و ANOVA و به وسيله نرم افزار SPSS نسخه 18 تحليل شدند. يافته ها: نتايج آزمون تي نشان داد ميزان رضايت از زندگي دو گروه دانش آموزان عادي و استثنايي يكسان نمي باشد و اختلاف معناداري وجود دارد. همچنين نتايج آزمون آنووا نشان داد كه ميزان رضايت از زندگي سه گروه دانش آموزان نابينا، ناشنوا و عادي نيز يكسان نمي باشد و اختلاف معناداري وجود دارد (0/05 > P). بين ابعاد ميزان رضايت از زندگي سه گروه دانش‌آموزان نيز تفاوت معني داري يافت شد (0/05 > P). نتيجه گيري: نتايج نهايي نشان داد كه بيشترين ميزان رضايت از زندگي در دانش آموزان عادي و كمترين ميزان رضايت از زندگي در دانش آموزان نابينا وجود دارد كه در مداخلات ارتقاي سلامت نياز به توجه بيشتر و برنامه ريزي هاي خاص تري دارند.