ماهيت بيماري مشرف به موت از ديدگاه فقه اماميه

در فقه مذاهب اسلامي بيماري مشرِف‌به‌موت، اهليت مريض را متزلزل مي‌كند و تصرفات تبرعي، طلاق و نكاح وي را با سايرين متمايز مي‌سازد. نويسنده با جستجو در آثار فقهاي متقدم و متأخر اماميه، اوصاف بيماري مشرف‌به‌موت را بررسي كرده تا به ملاك و معيار مشخصي براي اين وضعيت بيابد. با توجه به تعاريف و شاخصه‌هاي مختلف و متفاوت فقهاي اماميه از اين نوع بيماري، در ماهيت آن اختلاف‌نظر وجود دارد و همين سبب اجمال و ابهام در موضوع شده؛ به‌طوري‌كه در اين مسئله از حيث انطباق بر انواع بيماري خصوصاً امراض نوظهوري نظير سرطان و ايدز اشكالاتي به وجود آمده است. نويسنده بر آن است كه براي رفع اين اشكال و اجمال، ضرورت دارد نظرات فقهاي اماميه به‌صورت نقلي و عقلي بررسي شود تا بتوان تعريفي جامع دربارۀ بيماري مشرف‌به‌موت ارائه نمود و بر امراض نوظهور منطبق ساخت. او در اين زمينه به سه شاخصه مهم و جامع اشاره كرده است: تحقق بيماري در عرف و عاجزساختن بيمار؛ خطرناك و كشنده‌بودن بيماري در غالب موارد؛ و منتهي‌شدن بيماري به مرگ. او در پايان، تعريف جامعي از اين مسئله به دست داده است.