اثرات تاريخ كاشت ، دور آبياري و رقم بر مديريت بيماري پوسيدگي ريشه چغندرقند و عملكرد كمي و كيفي آن

به منظور بررسي اثرات تاريخ كاشت، دور آبياري و رقم بر مديريت بيماري پوسيدگي ريشه چغندرقند و عملكرد كمي و كيفي آن، آزمايشي در قالب آزمايش اسپليت فاكتوريل بر پايه طرح آماري بلوك هاي كامل تصادفي در چهار تكرار در استان خراسان رضوي (تربت جام) طي سال هاي 1388-1387 اجرا شد. در اين آزمايش عامل اصلي دور آبياري در دوسطح: هر هشت روز و هر شش روز و عامل فرعي تاريخ هاي مختلف كاشت در هشت سطح فاكتوريل (چهار زمان كاشت، شامل: 15 اسفند، 15 فروردين، 15 ارديبهشت و 15 خرداد و دو رقم مقاوم دورتي و رقم حساس جلگه) در نظر گرفته شد. در اين تحقيق سطوح عامل آبياري، رقم و تاريخ كاشت اثر معني داري در سطح پنج درصد بر عملكرد ريشه و قند داشتند. با كاهش دور آبياري طبق تيمارهاي اعمال شده، عملكرد ريشه و قند افزايش يافت ولي درصد قند بطور معني داري تحت تاثير قرار نگرفت. با تاخير دركاشت عملكرد ريشه و قند كاهش يافت. درصد قند نيز با تاخير در تاريخ كاشت تا 15 ارديبهشت افزايش يافت. سطح زير منحني پيشرفت بيماري (AUDPC) در سال دوم نسبت به سال اول بيشتر بود. تيمارهاي آبياري از نظر AUDPC اختلاف معني داري با يكديگر نداشتند. ارقام از حيث صفت AUDPC اختلاف زيادي داشتند. رقم دورتي در مقايسه با رقم جلگه مقاوم تر بود. كاشت در نيمه اسفند، باعث افزايش شدت گسترش بيماري شد ولي كاشت در دير هنگام گسترش بيماري را كاهش داد. بر اساس نتايج به دست آمده كشت رقم چغندر قند مقاوم براي تاريخ كاشت زود و با كمي تاخير براي ارقام حساس توصيه مي شود.