مقايسه شدت‎هاي ورزش هوازي منظم بر تغييرات سطح سرمي آيريزين در مردان چاق كم تحرك

Comparison of the effects of Regular Aerobic Training Irisin Serum Changes in Sedentary Obese Men

مقدمه: فعاليت ورزشي، به عنوان روشي براي پيشگيري و درمان بيماري‌هاي مزمني همچون چاقي و ديابت، تغييراتي را در عضلات اسكلتي موجب مي‌شود كه توليد مايوكاين‌ها از آن جمله است. هدف از تحقيق حاضر، مقايسه شدت‎هاي ورزش هوازي منظم بر تغييرات سطح سرمي مايوكاين وابسته به PGC1-? و هم‌چنين، بررسي تغييرات پروفايل ليپيدي در مردان چاق كم تحرك بود. مواد و روش‏ها: در تحقيق حاضر، 39 داوطلب چاق با نمايه‌ي توده‌ي بدني بيش از 27 كيلوگرم بر مترمربع در سه گروه ورزش هوازي با شدت 60-50 درصد ضربان قلب بيشينه (شدت پايين)، گروه ورزش هوازي با شدت 70 تا 80 درصد ضربان قلب بيشينه (شدت بالا) و گروه شاهد قرار گرفتند. گروه‎هاي تمريني، ورزش هوازي را به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته و به مدت 30 الي 45 دقيقه انجام مي‏دادند. پس از ارزيابي‏هاي اوليه (آنتروپومتريكي، حداكثر اكسيژن مصرفي و نمونه‎گيري خوني)، 10 هفته ورزش هوازي انجام شد و 24 ساعت پس از آخرين جلسه‌ي ورزش، دوباره ارزيابي‎ها تكرار شدند. يافته‏ها: يافته‏ها بيانگر افزايش معني‌دار ميزان آيريزين در گروه ورزشي با شدت پايين (005/0=p) و افزايش 27 درصدي در گروه ورزش با شدت بالا بود كه به لحاظ آماري معني‌دار نبود (08/0=p). هم‌چنين، مقادير HDL- كلسترول افراد هر دو گروه ورزشي به طور معني‌داري افزايش يافت (05/0 > p) كه با كاهش معني‌داري در نسبت LDL به HDL همراه بود (05/0 > p). به علاوه، همبستگي معني‌داري بين برخي از شاخص‌هاي ليپيدي و آنتروپومتريكي با مقادير آيريزين وجود داشت (05/0 > p). نتيجه‏گيري: هر دو مداخله‌ي ورزشي بر تغييرات ميزان سطح آيريزين در گردش خون و بهبود پروفايل ليپيدي داوطلبين چاق اثر مطلوبي دارد. با اين وجود، اثربخشي شدت پايين در اين داوطلبان بهتر است. به علاوه، به نظر مي‎رسد تمرين ورزشي بتواند از ميزان مقاومت آيريزيني بكاهد.

Introduction: The aim of current study was to compare on the effects of regular aerobic training intensities on PGC1-?- dependent myokine serum changes and to evaluate lipid profile changes in sedentary obese men. Materials and Methods: Thirty-nine obese men with BMI > 27 were selected and were divided into three groups; group I carried out exercise training with 50-60% of maximum heart rate (Low intensity), group II with 70-80% of maximum heart rate (High intensity), and group III do not carried out exercise training (control group). All training groups carried out exercise training for 30 continuous sessions (3 sessions/per-week for 30 to 45 min per session). After initial assessments anthropometrical, VO2max and blood sampling), followed by 10 weeks of exercise training, post-intervention assessments were completed 24 hours after the last training session. Results: Findings were clarified that Irisin was significantly increased in the low intensity group (p=0.005), and increased by twenty-seven percent in high intensity group, difference however not statistically significant (p=0.08). Also, HDL-cholesterol significantly increased significantly in both groups (p < 0.05), LDL to HDL-cholesterol ratio decreased significantly (p < 0.05). In addition, there were significant relationships between some of the lipid and anthropometrical indices with Irisin (p < 0.05). Conclusion: Both of the training interventions had a good effect on of Irisin changes and improvement of lipid profiles in obese subjects. Nevertheless, compared to other intensities, the effectiveness of low intensity training in these subjects was better. In addition, it seems that exercise training can ameliorate Irisin resistance.