تعيين تاثير آموزش نوروفيدبك همراه كاردرماني در مقايسه با كاردرماني به تنهايي بر حافظه بيماران سكته مغزي

مقدمه و هدف: سكته مغزي آسيب هاي مختلفي در زمينه درك و شناخت ايجاد مي كند. رفع مشكلات شناختي فرد به دليل تاثير بر عملكرد فرد، اهميت بالايي دارد. آسيب شناختي بعد از سكته مغزي تا حد زيادي مربوط به مشكلاتي است كه فرآيند حافظه كاري را تحت تاثير قرار مي دهد. برنامه نوروفيدبك از طريق تنظيم ناهنجاريهاي امواج مغزي، عملكرد شناختي را تحت تاثير قرار مي دهد. هدف از انجام اين مطالعه بررسي تاثير آموزش نورو فيدبك بر حافظه بيماران سكته مغزي مي باشد. روش كار: اين پژوهش، از نوع مطالعات تك آزمودني روي دو گروه بيمار، طي 18 جلسه اجرا شد. طرح مورد استفاده در اين پژوهش از نوع A-B، با گروه كنترل است كه در آن نتايج حاصل از مداخلات فاز B با مرحله ارزيابي/ خط پايه (فازA) مقايسه شد و همچنين نتايج فاز پايه و درمان در دو گروه آزمون و كنترل با هم مقايسه شد. در اين مداخله گروه كنترل فقط مداخلات كاردرماني مبتني بر شناخت و گروه آزمون علاوه بر اين، نوروفيدبك را هم در يافت كردند. تغييرات ايجاد شده در حافظه دو گروه با استفاده از دو خرده آزمون از تست CANTAB مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج: بر اساس داده هاي به دست آمده از آزمون آماري دي كوهن، اندازه اثر درمان حاصل در هر دو خرده آزمون دامنه حافظه و حافظه كاري فضايي به ترتيب براي گروه آزمون (38/2 و87/3) و گروه كنترل(73/0 و63/1) مي باشد، همچنين تغييرات گروه آزمون در دو خرده آزمون دامنه حافظه و حافظه كاري فضايي (3/1 و3/17) بالاتراز گروه كنترل (25/0 و8/3) بوده است. نتيجه گيري: اگرچه گروه آزمون بالاتر از گروه كنترل هستند، اما براي اينكه از نوروفيدبك بتوان در كنار توانبخشي شناختي وكاردرماني مبتني بر شناخت به عنوان درمان مكمل بهره گرفت، نيازمند مطالعات بيشتر است.