بررسي كنش‌هاي فراگفتاري در دو نوع متفاوت از فرامين قرآني و شيوه برخورد مترجمان انگليسي با آن

A Study of Perlocutionary in Two Different Types of Commandments in Quran and Their Translations

اين پژوهش درصدد تبيين تفاوت در استفاده معناشناسانه و كاربردشناسانه، بين دو دسته متفاوت از فرامين، در قرآن است: فراميني كه وجه امري دارند و فراميني كه وجه خبري دارند. اين تحقيق توصيفي تحليلي، مي‌‌‌كوشد با استفاده از نظريات زبان‌شناسي كاربردي و تحليل گفتمان، به بررسي بافتي بپردازد كه اين دو دسته از فرامين در آن به‌كار رفته‌اند. نتايج اين تحقيق كه پيكره زباني آن، آيات قرآني است، نشان مي‌دهد كه از جملات و پاره‌گفتارهاي امري و خبري براي صدور فرمان استفاده ‌شده است؛ ولي به‌كارگيري هركدام، استنباط خاصي را به‌دنبال دارد. اگر اشكال امري مربوط به دستورات فوري و شخصي باشد درنتيجه، كاربرد آن بيشتر در گفتگوهاي بينافردي ديده مي‌شود. شكل‌‌هاي خبري هنگامي استفاده مي‌‌شود كه گوينده قصد القاي فراميني را دارد كه فاقد فوريت يا بعد شخصي است. ضمناً به‌كارگيري شكل‌‌هاي خبري براي بيان فرامين، نشان از اطمينان خاطر و دانشي دارد كه گوينده نسبت به اجراي فرامين خويش دارد. درنتيجه، جملات خبري غالباً در بافت‌هايي ديده مي‌‌شود كه گوينده عالي‌مقام درصدد القاي دستورات خويش است. بازخورد اين موضوع در ترجمه نشان مي‌دهد در دستوراتي‌ با ساختار خبري مترجمان رويه‌هاي متفاوت داشته‌اند. در آن‌جايي كه آيات، مربوط به احكام خاص فقهي است يا بروز مفهوم فرمان و دستور آشكار است، از  افعال كمكي مانند shall استفاده ‌شده است. در برخي از موارد نيز مفهوم فرماني و دستوري از ديد مترجمان پنهان مانده است.

This study is to explain the semantic and pragmatic functions of two different types of Quranic commandments: commandments in imperative mood and commandments in declarative mood. Based on a descriptiveanalytical method, this paper studies such commandments through linguistic pragmatics and discourse analysis. The results show that both imperative and declarative sentences/ utterances are used to issue commands, but their usage results in specific inferences. The imperative form is used when the intended commandment pertains to a personal and/ or urgent situation, thus taking place in an interpersonal discourse situation. The declarative form, on the other hand, is used when the speaker does not intend to emphasize on the interpersonality and urgency of the command. The declarative form of command also shows the knowledge and certainty of the speaker with regard to the execution of the command. As a result, declarative forms are mostly used in contexts where the high status speaker is to impose his commandments, rules, and orders. When it comes to the translation of the Holly Quran, translators had different reactions towards the declarative commandments. In the case of verses pertaining to jurisprudential verdicts or cases where the command is explicitly stated, some have used “shall”. In some cases, too, they have not noticed the imperative mood, i.e. the existence of a commandment at all.