تبيين آثار تشكيك‌پذيري معرفت در حكمت متعاليه در گسترۀ تعريف فلسفه، نظريۀ صدق و زبان‌شناسي

وجود در حكمت متعاليه امري مشكَّك است. هم‌سنخ انگاري «وجود» و «معرفت» در اين نظام، سبب اتحاد احكام آن دو و تشكيك پذيري معرفت، همسان با تشكيك پذيري وجود مي‌شود. پژوهش جاري با فرض ثبوت مشكَّك‌انگاري معرفت، درصدد بررسي و تبيين آثار و لوازم معرفت تشكيكي در سه حيطۀ خاص «تعريف فلسفه»، «نظريۀ صدق» و «نظريۀ زبان‌شناختي» از منظر صدرالمتألهين و با رويكرد تحليل-منطقي عبارات وي است. رهيافت به‌دست‌آمده، تفسيري نوين از تعريف فلسفه ارائه مي‌دهد و ناكارآمدي منطق صوري و نظريۀ صدق منطبق با آن در نظام معرفت‌شناسي تشكيك‌پذير را تبيين مي‌كند. از سوي ديگر، نظريۀ زبان صدرالمتألهين نيز طيف پذير بوده، همسان با معرفت‌شناسي وي، تشكيك‌پذير است.