ارتباط خودشيفتگي و ادراك بدني در مردان بدنساز

مقدمه و هدف: بديهي است كه تمامي اعمال بشر از جنبه فيزيولوژيكي و روان شناختي قابل بررسي است و با توجه به نقشي كه جنبه هاي رواني در اعمال و رفتار بشر دارند، اهميت دادن به مباحث روان شناسي ارزش و اعتبار ويژه اي دارد. هدف پژوهش حاضر ،بررسي ارتباط خودشيفتگي و ادراك بدني در مردان بدنساز است. روش شناسي: اين پژوهش از نوع توصيفي همبستگي و جامعه آماري، شامل آن دسته از مردان بدنساز شهر تبريز بود كه حداقل يك سال مداوم و در هفته حداقل دو روز به صورت منظم در سالن بدنسازي تمرين مي كردند. با توجه به ويژگي هاي تعيين شده براي جامعه آماري، نمونه تحقيق تعداد 161 ورزشكار با ميانگين سني 528/6±96/24 است كه به صورت در دسترس و داوطلبانه در تحقيق شركت كردند. از مقياس شخصيت خودشيفته (NPI) راسكين و هال (1979) و پرسشنامه آمادگي بدني ادراك شده (PPFS) آبادي (1998) براي جمع آوري اطلاعات استفاده شد. داده ها با استفاده تحليل رگرسيون بررسي شد. يافته ها: نتايج آزمون فرضيه هاي پژوهش نشان مي دهد تركيب بدني و شرايط جسماني در مجموع 22 %  از تغييرات خودشيفتگي ناسازگار و  15 %  از تغييرات خودشيفتگي سازگار را در مردان بدنساز تبيين مي كنند. به علاوه همانگونه كه نتايج اين پژوهش نشان مي دهد، ابعاد هر دو نوع خودشيفتگي با ادراك بدني رابطه معني داري دارند. بحث و نتيجه گيري: مي توان گفت كه ادراك بدني مي تواند از عوامل مهم در بروز خودشيفتگي ،كه يكي از مهمترين اختلالات شخصيتي محسوب مي شود، در جامعه مورد تحقيق باشد.