واكاوي نقش مولفه هاي مديريت دانش بر فراموشي سازماني

سازمان‌هاي امروزي مديريت دانش را عاملي ضروري براي ثبات و موفقيت بلند مدت خود تلقي مي‌كنند. سازمان بايد داراي آنچنان قابليتي باشد كه بتواند دانش موجود خود را تحت كنترل در آورد، يعني ضمن جلوگيري از نابودي دانش مفيد خود، در موارد مقتضي توانايي حذف و ناديده گرفتن بخشي از ذخاير دانشي خود را داشته باشد. فراموشي فعال دانش به‌عنوان يك فعاليت ارادي و سيستماتيك و با توجه به ارزش دانش‌هاي سازمان به مديريت دانش‌هاي كهنه و قديمي مي‌پردازد. اگرچه مقالات متعددي در خصوص مديريت دانش و فراموشي دانش به تفكيك نگاشته شده است ولي كمتر مقاله اي به مطالعه همزمان اين دو مهم و تاثير آنها بر يكديگر پرداخته است. اين تحقيق به بررسي ارتباط بين مديريت دانش و فراموشي سازمان پرداخته و تاثير مولفه هاي مختلف مديريت دانش شامل افراد، فرايند و تكنولوژي را بر مولفه هاي فراموشي سازماني شامل تغيير در باورها، تغييرات عملياتي و تغيير در رويه هاي فيزيكي مورد مطالعه قرار مي دهد. روش تحقيق از نوع توصيفي – پيمايشي بوده و ابزار گردآوري اطلاعات پرسشنامه مي باشد كه بر اساس رويكرد حداقل مربعات جزيي به كمك نرم افزار Smart.PLS الگوسازي گرديده است. نتايج تجزيه و تحليل نشان داد كه كه در بين مولفه هاي مديريت دانش، افراد داراي بيشترين تاثير و فناوري داراي كمترين تاثير در مدل ارايه شده مي باشند. از طرفي تغيير در باورها و از بين آنها، مولفه هاي ارزش ها داراي كمترين ميزان تاثيرپذيري بوده اند كه علت آن نيز خصوصيات افراد و عدم تاثير پذيري يا كم تاثيرپذيري باورها ي آنان از شرايط محيطي مي باشد. همچنين تغيير در رويه هاي فيزيكي و پس از آن تغييرات عملياتي داراي بيشترين ميزان ضريب تاثير در عامل فراموشي سازماني هستند، كه قطعا اين تغييرات به مراتب دست يافتني تر از تغيير در باورها نزد افراد مي باشند.