بررسي رابطه بين يادگيري خود راهبر معلمان با پيشرفت تحصيلي دانش آموزان آنها

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه يادگيري خود راهبر معلمان با پيشرفت تحصيلي دانش آموزان آنها است. پژوهش حاضر از نوع مطالعات كاربردي از نوع توصيفي - همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل تمام معلمان زيان، رياضي و علوم تجربي متوسطه شهرستان بهارستان در سال تحصيلي 93- 1392 مي باشد. در اين پژوهش تعداد 78 معلم مرد و 102 معلم زن (75 معلم متوسطه اول و 105 معلم متوسطه دوم) و دانش آموزان مربوط به آنان با روش نمونه گيري خوشه اي به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه آمادگي براي يادگيري خود راهبر فيشر شامل 41 گويه (طبق مدل گريسون) است. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از آمارههاي پراكندگي توصيفي (ميانگين، انحراف معيار، توزيع فرواني) و درصد فراواني، همبستگي پيرسون، رگرسيون خطي چندگانه و آزمون تي مستقل استفاده شده است. نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه يادگيري خود راهبر معلمان و همچنين ابعاد آن به طور جداگانه ارتباط معناداري با پيشرفت تحصيلي دانش آموزان دارند. همچنين با استفاده از رگرسيون خطي چندگانه مشخص شد كه خود كنترلي به عنوان يكي از ابعاد خود راهبري، بيشترين واريانس پيشرفت تحصيلي را به خود اختصاص داده و پيش بيني كننده بهتري براي پيشرفت تحصيلي است. همچنين با استفاده از آزمون تي مستقل اين نتيجه به دست آمد كه تفاوت معناداري بين ميزان يادگيري خود راهبر معلمان متوسطه اول و متوسطه دوم وجود ندارد.