عشق به خدا در لايه هاي وجودي انسان؛ بازخواني آيه ميثاق

Love of God in Existential Layers of Human Beings, Reinterpretation of Covenant Verse

سريان عشق به خدا در لايه‌هاي وجودي انسان سخني است كه آيۀ ميثاق بر آن گواهي مي‌دهد. اين آيه نه از باب تمثيل است و نه از اقرار عقل بر يگانگي خدا خبر مي‌دهد و نه اخباري است از آنچه در عالم ارواح رخ داده است. بلكه بيان حال دروني انسان‌ است كه عقربۀ وجودي‌اش همواره رو به خدا دارد، هرچند زنگارهاي طبيعت مانع از اين سلوك معنوي و فطري باشند. نوشتار پيش رو، پس از مفهوم‌شناسي فطرت و ميثاق، با بيان آراي هم‌تراز و نقد و بررسي آنها، خواننده را با چهرۀ واقعي آيه از ديدگاه نويسنده مواجه مي‌كند و حقيقت فوق را تقرير مي‌نمايد.

Diffusion of Divine love in existential layers of mankind is a truth testified by the holy verse of Covenant. The verse is an analogy, nor as statement of confession of human reason to the Unity of God, nor as an account of event that took place in the realm of spirit. Rather this verse is an indication of inner state of each man whose existential needle is directed to God, though rusts of sins may prevent realization of this spiritual innate journey. Having provided conceptual analysis for primordial nature and explanation of rival theories, the present article is to present a new interpretation of the Covenant verse and formulation of the truth in question.