تأويل كاركرد شناختي فضاهاي عمومي محل هاي از منظر هويت نمونة موردي: محلة ناز ي آباد و مهران تهران

در مطالعة شهر ایرانی، محلات همواره یكی از قدیم یترین و پای ها یترین عوامل ساختاری شهرها به شمار می رفتند كه در مقام ابژ های قاب لتأمل و به دور از نگاهی نوستالژیك، از ویژگی های تكام لیافت های برخوردار بودند. از مصادی ق این تكامل یافتگی كه خود نیازمند مداقة مفصل است، م یتوان به وجود طیفی از فضاهای عمومی از مشترك میان چند خانوار تا مشترك میان تمامی ساكنان محله اشاره كرد كه زمینة بسط و رونق تعاملات اجتماعی در سطوح مختلف محله را فراهم م یكردند. با آغاز دورة شهرنشینی فزاینده از اوایل دهة 1340 ، شهر ایرانی با تغییرات معناداری در كمیت و كیفیت فضاهای عمومی خود مواجه شد. از این رو و در مقایسه با كاركرد و اهمیت این فضاها، نوشتار تلاش دارد تا روشنگری را در خصوص كاركرد فضاهای عمومی در پشتیبانی از هویت محلات شهری ایجاد كند. به این منظور دو محلة «ناز یآباد » و «مهران » كه وجوه مشتركی از منظر سال های شك لگیری و طبقة اجتماعی ساكن، و وجوه افتراقی در سازمان فضایی و كمیت و كیفیت فضاهای عمومی خود دارند، مورد مطالعة تطبیقی قرار گرفتند. در تبیین چارچوب نظری پژوهش از نظرات و آرای صاح بنظرانی چون راپاپورت 4، رالف 5، كارمونا 6، لینچ 7 و گِل 8 بهره گرفته شد. همچنین در انتخاب روش تحقیق، با توجه به ماهیت پژوهش كه معنای خود را وام دار مجموع هعوامل چندبعدی است، از تلفیق دو روش كمّی و كیفی بهره گرفته شد. نتایج پژوهش برآمده از خلال پرسشگر یها و مصاحبه های عمیق، نشان از نقش بسزای فضاهای عمومی در تولید و پشتیبانی از معیارهای برسازندة هویت در محلات شهری دارد