ديپلماسي عمومي و قدرت نرم

قدرت نرم به مثابه يكي از اركان سياست بين الملل در عصر حاضر، جايگاه رفيعي يافته است، به گونه اي كه سياستمداران براي دست يابي به آن تلاش زيادي دارند. علت اين امر را مي توان در كارآمدي و موفقيت قدرت نرم نسبت به اشكال كلاسيك قدرت(قدرت سخت و برهنه) جست و جو كرد. جمهوري اسلامي ايران نيز همانند ساير واحدهاي سياسي، نيازمند بازشناسي، تقويت و كاربست قدرت نرم است تا به اين وسيله توان قدرت ملي خويش را ارتقاء بخشد. يكي از كشورهايي كه ايران در آن داراي منابع متنوع قدرت نرم است، عراق است. اين پژوهش با بهره گيري از روش توصيفي-تحليلي در صدد بوده است، نظر به زمينه هاي موجود و تقويت اين زمينه ها پس از سقوط رژيم بعث، ديپلماسي عمومي را به مثابه يكي از اركان قدرت نرم جمهوري اسلامي ايران در عراق واكاوي كند. در اين راستا، با عنايت به داده هاي نظري، منابع عمده قدرت نرم ايران در عراق و اثر بخشي آنها مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است.