حفظ نظام، واجبي مطلق يا مشروط؛ با رويكردي به انديشه ي سياسي امام خميني (ره)

در ابواب گوناگون فقهي، همواره بر ضرورت حفظ نظام عام اجتماع، حدود و ثغور بلاد اسلامي و نظام سياسي تأكيد، و در مقابل، بر تحريم «وجوب حفظ نظام » حكم داده شده است. اگرچه از ديدگاه امام خميني(ره) كه به عنوان يك حكم كلي يا قاعده ي مهم فقهي قابل طرح است - از « واجبات اكيده » شمرده ده است؛ اما اين كه « نظام » به چه معني است و وجوب حفظ آن، به ويژه نظام سياسي، واجبي « مطلق » است يا « مشروط »؟ پرسشي است كه در اين مقاله با محوريت ديدگاه ايشان مورد بررسي قرار خواهيم داد. اين تحقيق بر اساس روش جمع آوري، توصيف و تحليل و ساماندهي، تطبيق آرا و در مواردي نقد و بررسي صورت گرفته است. فرضيه ي نويسنده اين است كه اگر مراد امام خميني(ره) از نظام « نظام اسلام » بوده باشد، وجوب حفظ آن مطلق است؛ اما اگر منظور ايشان « نظام سياسي » است، حفظ آن واجب مشروط خواهد بود. همچنين از ديدگاه امام خميني(ره) حفظ «نظام جمهوري اسلامي» مشروط بر پاي بندي به اهداف و آرمان هاي خود كه بر مباني و آموزه هاي ديني استوار شده است - در حكم حفظ نظام اسلام است.