بررسي تنش رواني و عوامل مرتبط با آن در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه كننده به كلينيك ديابت دانشگاه علوم پزشكي شاهرود در سال 1393

Assessment of psychological distress and related factors in type 2 diabetic patients in diabetes center of Shahroud University of medical sciences in 2014.

زمينه و هدف: ديابت نوع دو شايع‌ترين نوع بيماري ديابت است. با توجه به ماهيت مزمن بيماري ديابت و عوارض ناشي از آن، اين بيماري مي‌تواند منجر به تنش رواني و افسردگي مرتبط با ديابت گردد. مطالعه حاضر با هدف بررسي تنش رواني و عوامل مرتبط با آن در بيماران مبتلابه ديابت نوع 2 صورت پذيرفت. روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي تحليلي، بيماران مبتلا به ديابت واجد شرايط كه از بهمن 1392 به مدت يك سال به كلينيك ديابت دانشگاه علوم پزشكي شاهرود مراجعه نموده بودند حضور يافتند. جهت جمع آوري داده‌ها از پرسشنامه PAID و متغيرهاي دموگرافيك استفاده شد. تجزيه‌وتحليل آماري داد‌ها با آزمون‌هاي آماري T-Test، ANOVA و ضريب همبستگي پيرسون انجام شد. يافته‌ها: ميانگين نمره كلي تنش رواني 60/1±28/22 بود كه بيانگر تنش رواني كم (33 ≥ نقطه برش) بيماران مي‌‌‌باشد. در مقايسه حيطه‌ها، بيماران تنش بالاتري در حيطه موانع درماني گزارش كردند. ارتباط آماري معني‌داري بين سن با ميانگين نمره كل (041/0=P) و حيطه مشكلات مرتبط با افسردگي (035/0=P) وجود داشت. همچنين، ارتباط آماري معني‌داري بين سابقه هيپوگليسمي (033/0=P) و سابقه بستري در بيمارستان (011/0=P) با حيطه مشكلات رواني مرتبط با مديريت ديابت يافت شد. علاوه بر اين، ارتباط آماري معني‌داري نيز بين پايبندي به رژيم غذايي با ميانگين نمره كل (016/0=P) و حيطه‌هاي مشكلات رواني مرتبط با ديابت (032/0=P)، مشكلات مرتبط با افسردگي (021/0=P) و موانع درماني (003/0=P) يافت شد. وجود فعاليت ورزشي در برنامه روزانه نيز با ميانگين نمره كل (02/0=P) و حيطه موانع درماني (001/0=P) ارتباط آماري معني‌داري داشت. نتيجه‌گيري: با توجه به اهميت مقابله با تنش رواني در مبتلايان به ديابت توصيه مي‌‌‌شود در هنگام برخورد و مراقبت از اين بيماران، تنش رواني مورد بررسي قرار داده شود.

Background and aims: Type 2 diabetes is the most common form of diabetes. Due to the chronic nature and its complications, the disease can lead to emotional distress and depression. Therefore, the present study was aimed to investigate emotional distress and related factors in type 2 diabetic patients. Methods: In this descriptive analytical study, all eligible patients with diabetes referred to diabetes center of Shahroud University of Medical Sciences recruited from February 2013 for a year. Data were collected by demographic and PAID questionnaire. Statistical analysis of data was performed by the TTest, ANOVA and Pearson correlation coefficient tests. Results: The average overall score for PAID was 22.28±1.60 that showed low emotional distress (cut off point≥ 33). In comparison areas with each other, treatment barriers had higher distress for diabetic patients. At the 0.05 level of significance, patient’s age was associated with total score (P=0.041) and the “Depression Related Problems” area (P=0.035). Also, a significant relationship was found between having hypoglycemia history (P=0.033) and hospitalization due to diabetes (P=0.011) with “psychological distress in relationship to diabetes management” area. Moreover, statistically significant relationships were found among adherence to the diet with the total score (P=0.016) and “Psychological distress in relation to diabetes management” (P=0.032), “Depression Related Problems”(P=0.021) and “Treatment Barriers”(P=0.003). Daily exercise program had a significant relationship with the total score (P=0.029) and “Treatment Barriers” area (P=0.001). Conclusion: Regarding to the importance of coping with the emotional distress in diabetic patients, it is recommended considering the emotional distress during treatment and care of these patients.