درك و آگاهي از توانايي و محدوديت هاي دانش در ريخته گري

ريخته گري فرآيند پيچيدهاي است كه اغلب در آن بايد با انواع تخلخل، حفره ها و آخال هاي ناشناخته و كنترل نشده مواجه شد. گستگي ها در قطعات ريختگي بر خصوصيات متناوب و يكنواخت مكانيكي موثر است و انواع اين گستگي ها، كه اغلب در قطعات ريختگي منحصربه فرد هستند و يا در قطعات آهنگري شده و كارپذير وجود ندارند، موجب شده تا گرايشي برضد استفاده از قطعات ريختگي به وجود آيد. اندازه و شكل مك هاي تخلخلي، آخال ها و ذرات فاز ثانويه تاثير كلي بر خواص قطعات ريختگي دارند. هرچند كه اين گستگي ها تاثير محدودي بر استحكام تسليم داشته، ولي بر استحكام كششي و ازدياد طول نسبي اثر قابل ملاحظه اي دارند. بر همين اساس راهي كه اين گستگي ها خصوصيات كششي را تحت تاثير قرار مي دهد تشريح شده و روشهايي براي كاهش اين گسستگي ها پيشنهاد شده و داده هايي براي نشان دادن اثربخشي اين روش ها جهت افزايش استحكام ارايه شده است. البته گستگي ها حتي بيشتر از استحكام كششي بر استحكام خستگي اثر منفي دارد و به همين لحاظ نقش آنها بر فرآيند خستگي تشريح گرديده است. هرچند كه تخلخل و ساير گستگي ها استحكام تحت بارهاي يكنواخت و متناوب را در قطعات ريختگي كاهش مي دهند، ولي با كمك آزادي بي نهايت زياد در طراحي قطعات ريختگي مي توان قطعاتي را در رقابت با قطعات كار پذير و جوشكاري شده توليد نمود. محققان نشان داده اند كه استحكام طرح را ميتوانند به ميزان زيادي از طريق طراحي مجدد قطعه ارتقا دهند تا بدين ترتيب قطعات ريختگي كاملا قابل رقابت با قطعات كار پذير باشند. بر همين اساسي درك و آگاهي مناسب از قدرت طراحي مي تواند يك قطعه ريختگي را قوي تر نمايد تا عيوب احتمالي به وجود آمده در ريخته گري را بهتر تحمل كند.