اقليت هاي قومي و روابط و مناسبات اجتماعي حاكم بر آن

شواهد تاريخي نشان ميدهد كه ايران به عنوان كشوري با خرده فرهنگ هاي مختلف در طول هفت هزار سال گذشته هيچگاه سكونت گاه قوم واحدي نبوده، بلكه هميشه اقوام گوناگون در كنار هم در اين سرزمين زندگي كرده اند و راه پر فراز و نشيب تاريخ ايران را گذرانده اند. در اين بين انقلاب مشروطيت در تاريخ ايران به عنوان نقطه عطفي است، چرا كه بسياري از تحولات اقتصادي و اجتماعي بعد از اين دوره به وجود آمده است. به همين منظور با مبنا قرار دادن انقلاب مشروطه مهمترين مساله اين تحقيق بررسي چرايي و چگونگي روابط و مناسبات اجتماعي حاكميت با اقليت هاي قومي در ايران مي باشد. اين مطالعه با رويكرد اجتماعي-فرهنگي مسأله اقليت هاي قومي را در سطح كلان قومي ملي بررسي كرده و توجه خود را به عملكرد عناصر و مولفه هاي تشكيل دهنده نظام اجتماعي معطوف داشته است. روش تحقيق استنادي و مطالعه ميداني و با بهره گيري از تكنيك هاي فيش برداري، مشاهده و مصاحبه اكتشافي در پهنه زماني انقلاب مشروطيت تا به امروز، صورت پذيرفته است. يافته هاي مصاحبهه هاي اكتشافي و مطالعات مقذدماتيX كتب و مقالات) حاكي .3 اين است كه تا قبل .3 انقلاب مشروطه ايران با مسأله اقليت هاي قومي روبرو نبوده و اين مسأله در ايران چندان پر رنگ نبوده و بواقع تا اين قومي و مسائل و مشكلات مربوط به اقليت هاي قومي در ايران ظهور و بروز كرده است، كه اين امر نيز با توجه به ساختار و كاركرد ناهمگون و نامتوازن نظام اجتماعي مي باشد. حاصل روابط و مناسبات اجتماعي ناعادلانه، شكل گيري و تشديد نابرابري هاي اجتماعي و همچنين ظهور گروه هاي قومي ستيزه گر و متعارضي با حاكميت ملي مي باشد كه اين گروه ها در قالب اكثريت و اقليت هاي قومي تبلور يافته اند.