زمينه ها و تنگناهاي اقتصادي - اجتماعي موثر بر افزايش و يا كاهش فرزند آوري در چند دهه ي اخير در ايران (مطالعه موردي : شهر تهران 1394-1393)

فرزند آوري يكي از مهمترين مؤلفه هاي جمعيتي و از جمله موضوعاتي است كه در حوزه مسائل اجتماعي، توجه زيادي را به خويش معطوف داشته است. هدف از انجام پژوهشي حاضر بررسي زمينه ها و تنگناهاي اقتصادي - اجتماعي مؤثر بر افزايش يا كاهش فرزند آوري در چند دهه ي اخير ايران مي باشد. روشي اين تحقيق، اسنادي، پيمايشي و مطالعة ميداني است. همچنين از لحاظ ميزان ژرفايي، پهنانگر بودنه و با هدر نظر گرفتن معيار زمان، مقطعي است. بر اين اساسي از ميان كليه زنان متأهل داراي قدرت باروري از سه منطقه شهر تهران، 300 زن به صورت تصادفي ساده انتخاب و پرسشنامه ي محقق ساخته اي را كه پايايي آن با آلفاي 0/73 تأييد شده بوده را تكميل نمودند. داده ها با كمك برنامه SPSS ارزيابي شدند. نتايج بدست آمده نشان مي دهد كه بين درآمد و باروري رابطه معناداري وجود دارد (0/001= p)، هر چه سطح تحصيلات والدين بيشتر باشد، باروري كاهش مي يابد (0/027 = p)، با زياد شدن نقش زن در تصميم گيري امور خانواده، باروري كاهش مي يابد(0/043=p)، خانواده هايي كه با ترجيح جنسي فرزند به نفع پسر، بيشتر موافق هستند، فرزند بيشتري داشته باشند (0/038=p)، بين استفاده از وسايل پيشگيري از بارداري و ميزان بارداري رابطه معناداري وجود دارد(0/001=p )و بين آگاهي به استفاده از وسايل تنظيم خانواده و باروري رابطه معناداري وجود دارد (0/001=p )عوامل اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي بسياري بر باروري و ترجيح به فرزند آوري تأثير دارد. زوج هايي كه در جهت رفاه خود و پيشرفت بيشتر در كار و تحصيل، توافق مي كنند كه فرزندي نداشته باشند، اين امر، يكي از علت هاي كم شدن موليد است. خانواده ها با توجه به خطرات اجتماعي كه ممكن است در آينده فرزند آنها را تهديد كند، ترجيح مي دهند با نداشتن فرزند، از اين عامل پيشگيري نمايند.