بهبود آسايش حرارتي در فضاهاي باز مجتمع هاي مسكوني

با توجه به توسعه شهرنشيني و تراكم فضا در محيط هاي شهري، امروزه فضاهاي باز نقش مهمي در زندگي روزمره انسان ايفا مي كنند. آسايش حرارتي يكي از تاثيرگذارترين عوامل در مناسب سازي فضاهاي باز است. يكي از مهم ترين اصولي در طراحي معماري توجه به آسايش حرارتي جهت بهبود كيفيت فضا ميباشد. مطالعه حاضر با هدف بهبود شرايط آسايش حرارتي در فضاهاي جانمايي بلوكها از نظر عبور جريان هوا و مقايسه عناصر طراحي انرژي پرداخته شده است. از جمله عناصر طراحي انرژي مطالعه شده مي توان به تراكم پوشش گياهي، ويژگي هاي آب و مصالح كف سازي اشاره نمود. اين يافته ها يك رابطه قوي بين دو عاملي با شرايط آسايش حرارتي را نمايان ميسازد. هرچند يك پارامتر به تنهايي براي ارزيابي شرايط آسايش حرارتي كافي نيست اما بايد گفت اين عوامل در درجه حرارت هوا و ميزان تابش خورشيدي (كه از موارد مهم تعيين كننده آسايش حرارتي است) تأثيرگذارند. در نهايت در اين مقاله پيشنهادهايي به منظور بهبود شرايط آسايش حرارتي در فضاهاي باز مجتمع هاي مسكوني ارائه شده كه مي توان با استفاده از آنها در طراحي معماري اوليه بنا، شرايط آسايش حرارتي مطلوب تري را در فضاهاي باز مجتمع هاي مسكوني ايجاد نمود.