رابطه بين تعميم‌پذيري درمان مشكلات ناميدن با سطوح آسيب‌ديده در ناميدن

The Relationship between the Generalizability of Treatment and the Stages of Damage in Naming

مقدمه: علامت اصلي زبان‌پريشي، اختلال در ناميدن است. اگرچه در مطالعات مختلف مشخص شده است كه مداخلات درماني در بهبود مشكلات ناميدن موثر مي‌باشد، اما بيشتر اين مداخلات منجر به تعميم در درمان نمي‌شود. عوامل دخيل در عدم تعميم درمان مشخص نيست. ممكن است سطوح آسيب ديده در فرايند بازيابي واژه بر اين امر تاثير بگذارد. به منظور مشخص نمودن اين ارتباط، مطالعه حاضر انجام گرفت. در اين مطالعه از درمان‌هايي كه سطوح آسيب ديده بازيابي واژه را هدف قرار مي‌دهند، استفاده گرديد. مواد و روش‌ها: روش انجام مطالعه حاضر به صورت طرح مورد- منفرد متقاطع بود. چهار فرد زبان‌پريش كه شكايت اصلي آن‌ها، مشكل در ناميدن بود، انتخاب شدند. هر بيمار درمان‌هاي تحليل مشخصات معنايي و تحليل مولفه‌هاي واجي را دريافت نمود. براي هر بيمار يك‌سري كلمات غير آموزشي در نظر گرفته شد كه تعميم با صحت درستي ناميدن در اين كلمات مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: اگرچه هر دو رويكرد درماني منجر به بهبود توانايي ناميدن كلمات غير آموزشي شد، اما تعميم در شركت كنندگان داراي آسيب واجي به دنبال درمان واج‌‌شناختي و در شركت كنندگان داراي آسيب معنايي به دنبال درمان معنايي به طور قابل ملاحظه‌اي بيشتر بود. نتيجه‎گيري: توانايي پيش‌بيني الگوي تعميم به دنبال يك رويكرد درماني خاص، داراي اهميت باليني است. پيشنهاد مي‌شود كه بر اساس يك مدل روان زبان‌شناختي، ابتدا سطح آسيب بازيابي واژه تعيين شود و متناسب با آسيب، درماني كه سطح شكست را هدف قرار مي‌دهد، استفاده گردد.