تأثير درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بركفايت اجتماعي و اميد به زندگي بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

The effectiveness of acceptance and commitment based treatment on social competence and life expectancy of patients with multiple sclerosis

زمینه و هدف :بیماری مولتیپل اسكلروزیس یكی از اختلالات ناتوانی عصبی است، كه اختلال جسمی و روانی متعددی را ایجاد می‌كند. با در نظر گرفتن اهمیت شاخص‌های كفایت اجتماعی و امید به زندگی در این بیماران، هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر كفایت اجتماعی و امید به زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسكلروزیس بود.  روش بررسی: روش پژوهش حاضر با طرح آزمایشی از نوع پیش­آزمون‌ـ پس­آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش، كلیه بیماران زن مراجعه كننده به انجن مولتیپل اسكلروزیس(ام.اس) شهر كرمانشاه بود، كه به منظور اجرای پژوهش غربالگری انجام گرفت، ابتدا 220 نفر پرسشنامه­های كفایت اجتماعی فلنر و امید به زندگی میلر را تكمیل نمودند كه از میان آن­ها 30 نفر به روش نمونه­گیری هدفمند كه در وضعیت غیر طبیعی بودند(یك انحراف معیار پایین­تر از میانگین)، به عنوان نمونه انتخاب شدند.   سپس30 نفر منتخب به شكل تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه تقسیم شدند. مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه­ای، هفته­ای یك جلسه اجرا شد. پس از اتمام جلسه‌ها، پس­آزمون و سه ماه بعد از مداخله، پیگیری بر روی دو گروه آزمایش و گواه انجام شد. تحلیل داده­های خام با استفاده از SPSS و اجرای آزمون­های توصیفی(میانگین و انحراف معیار) و استنباطی از جمله تحلیل واریانس با اندازه­گیری مكرر صورت گرفت.  یافته­ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه­گیری مكرر نشان داد كه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش كفایت اجتماعی و امید به زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسكلروزیس  تأثیر معنی­داری داشته است. این نتایج در مرحله پیگیری حفظ گردید. نتیجه­گیری: باتوجه به تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش كفایت اجتماعی و امید به زندگی مبتلایان و تداوم اثر آن، به كارگیری این روش در همه سطوح پیشگیری و درمان مبتلایان به بیماری­های جسمی از جمله مولتیپل اسكلروزیس ضروری به نظر می­رسد.

Background & aim: Multiple Sclerosis is a neurological disability disorders, which creates many physical and mental differences. The aim of the study was to evaluate the effect of acceptance and commitment therapy on social competence and life expectancy of patients with multiple sclerosis.  Methods: The present study design was experimental with pre-test, post-test and follow-up and control group. Statistical population of this study consisted of all female patients admitted to the multiple sclerosis (MS) society of Kermanshah cityt to purpose of implement a screening test. At the begening a number of 220 people completed the Felner-social competence and Miler-life expectancy questionnaires. Among them the 30 persons through purposeful sampling that in the abnormal situation (on standard deviation lower group average) were selected. Then the selected 30 persons were randomly divided into two equal groups of experimental and control. In the experimental group the acceptance and commitment therapy were conducted for 8 sessions 90 minutes. After completing the session, post-test and three months after the intervention, follow-up was conducted on two groups. Analyzed of the data was done using spss19, descriptive test (mean and Standard deviation), and ANOVA with repeated measure. Results: Repeated measures analysis of variance showed that acceptance and commitment therapy based on increasing social competence and life expectancy of patients with multiple sclerosis had significant effect. Findings were also preserved in the follow-up phase. Conclusion: According to the effect of acceptance and commitment therapy on increase social competence and life expectancy suffering and its effects, application of this method at all levels of prevention and treatment of physical illness among multiple sclerosis seems necessary.