زيبايي شناسي و هنر در افلاطون

مدون ترين انديشه هاي دوره باستان درباره زيبايي شناسي در آثار افلاطون ديده مي شود. زيبايي و هنر از نظر او، اركان اصلي تربيت اند. افلاطون در موضوع زيبايي به دنبال خاستگاه عيني زيبايي است؛ چيزي كه همه زيبايي ها از آن برخوردارند. به باور او، بيان ماهيت زيبايي دشوار است و موفقيت در اين زمينه، امكان فهم زيبايي آفريده هاي انساني راآسان خواهد كرد. او در تحليل و بيان حقيقت زيبايي، آن را تناسب و هارموني، انطباق با فرهنگ يونان، سودمندي و لذت نمي داند؛ بلكه زيبايي را امري فراحسي و عيني مي داند كه نهايت سير سالكان و زيبايي ها به آن مي انجامد و چنين زيبايي سرمدي، مطلق و في نفسه و همان ايده و منشا زيبايي است كه به عالم مثل تعلق دارد و اشياي زيبا به اندازه بهره منديشان از آن، زيبا هستند. او در تحليل زيبايي به عشق نيز توجه دارد و در مقوله هنر نيز هنرها را تقليد از روگرفت مي داند.