جايگاه ارتباطات آييني به منظور ترويج گفتمان توسعه در ايران (مورد مطالعه: چشم انداز بيست ساله و ايران 1404)

گذشته بوده است، همچنان مركزيت خود را در كانون مباحث اجتماعي و سياسي حفظ كرده است. با گذشت بيش از شصت سال از تاريخ برنامه ريزي در ايران و آزمون وخطاهاي متعدد، در سال 1382 سند چشم انداز بيست ساله كه جايگاه ايران را در افق 1404 نشان مي داد، تصويب و ابلاغ شد. متاسفانه به رغم جايگاه رفيع اين سند كه پس از قانون اساسي مهم ترين سند بالادستي كشور محسوب مي شود و همچنين تاكيدات مكرر مقامات عالي نظام، آن طور كه انتظار مي رفت توفيقي جهت تبديل شدن به يك گفتمان در عرصه عمومي پيدا نكرد. در اين پژوهش، نمونه اي هدفمند از اعضاي محترم مجمع تشخيص مصلحت نظام مورد مصاحبه عميق از نوع نيمه ساختاريافته و اكتشافي قرار گرفتند و با توجه به روش تحقيق داده بنياد، مفاهيم به دست آمده پس از انجام فرايند كدگذاري هاي سه گانه (باز، محوري و انتخابي) بررسي و تحليل شد. يافته هاي اين تحقيق نشان مي دهد كه الگوي ارتباطات آييني به دليل قابليت هاي ذاتي و كاركردي آن و همچنين تناسب با زمينه هاي داخلي ازجمله بستر تاريخي و فرهنگي موجود در ايران، از ظرفيت هاي مناسبي براي ترويج گفتمان توسعه در حوزه عمومي برخوردار است كه متاسفانه تاكنون از اين ظرفيت و در جهت توسعه، بهره گيري مطلوبي به عمل نيامده است. لذا اين پژوهش باهدف ايجاد قابليت به منظور بهره گيري موثر از ارتباطات آييني در طرح هاي مهم اجتماعي ازجمله توسعه، صورت گرفته است.