تحول در ماموريت هاي ناتو و ضرورت تقويت رژيم نظارتي در حقوق بين الملل (راهبرد مسئوليت پذيري ناتو)

شكل گيري ناتو در پاسخ به تهديدات و وقايع فوريه 1948 و به قدرت رسيدن حزب كمونيست چكسلواكي و بازداشتن نيروهاي شوروي به طور خاص و نيروهاي پيمان ورشو به طور عام از حمله به كشور‏هاي غربي در منطقه آتلانتيك شمالي بود. ناتو بر اساس مسئوليت پذيري سازمان هاي بين المللي و حتي دولت هاي عضو ناتو (بنا به مسئوليت دولت ها) در برابر نقض حقوق بين المللي مسئوليت دارد؛ زيرا تصميمات نظامي ناتو با اجماع كشورهاي عضو اتخاذ مي شود، بنابراين دولت هاي عضو نيز بر اساس اصل مسئوليت پذيري دولت ها در جبران خسارت وارده ناشي از تخلفات ناتو مسئوليت دارند. اين مقاله علاوه بر بررسي حقوقي تحول در ماهيت و ماموريت هاي ناتو بعد از پايان جنگ سرد، به مواردي از نقض و تخلفات ناتو از حقوق بين الملل و خلا نظارت حقوقي بين المللي بر نحوه اجراي قطعنامه هاي شوراي امنيت، به ويژه در مواردي كه ناتو مرتكب تخلف شده، اشاره دارد تا توجه دستگاه ديپلماسي و نهادهاي ذي صلاح سياست گذاري تصميم ساز و تصميم گير را به راهبردهاي بازدارنده حقوقي در برابر اقدامات احتمالي ناتو عليه منافع و امنيت ملي كشور جلب كند.