الگوي رفتاري قدرت هاي بزرگ در مديريت بحران بين المللي سوريه در نظام تك - چندقطبي

الگوي رفتاري قدرت هاي بزرگ در مديريت بحران ها دبر اثر تغيير ساختار نظام بين­الملل و پيچيده شدن آن پس از جنگ سرد، از مسائل مهم درخور پژوهش است. بنابراين، نگارندگان مقاله درصدد كاربست نظريه واقع گرايي ساختاري براي تحليل الگوي مديريت بحران سوريه از سوي قدرت هاي بزرگ در نظام تك- چندقطبي اهستند. وفقبراساس منطق واقع گرايي ساختاري، تغيير ساختار نظام بين الملل از دوقطبي دوران جنگ سرد، به تك قطبي و پس ازآن به تك- چندقطبي موجب تغيير در فرآايندهاي نظام بين­الملل شده است. به تبعپيرو آن ها (ساختار و فرآيندفرايند)، الگوي رفتاري دولت ها و مديريت بحران ها نيز متفاوت مي گردد. ازاين رو، سوال اصلي آن است كه اقتضائات نظام تك- چندقطبي چگونه بر الگوي رفتاري قدرت هاي بزرگ در مديريت بحران بين المللي سوريه تاثير گذاشته است؟ بر اين اساس، اين مقاله با اتخاذ رويكرد تبييني- تحليلي و با روش گردآوري كتابخانه اي درصدد تبيين اين فرضيه نوآورانه است كه محدوديت هاي نظام تك- چندقطبي الگوي رفتاري قدرت هاي بزرگ را به سمت «موازنه قواي نامتقارن» در عرصه سياست بين الملل در مديريت بحران ها و به ويژه بحران سوريه سوق داده است. موازنه قواي نامتقارن به عنوان يك الگوي رفتاري از ابزارهاي متفاوتي، مانند: ابزار نهادي، ابزار ائتلافي، ابزار تهاجمي و ابزار تحريمي بهره مي گيرد تا بحران ها را مديريت كند. سطح تحليل پژوهش نيز مطابق با نظريه واقع گرايي ساختاري از نوع تصوير سوم يا سطح نظام بين­الملل است.