برنامه درسي آموزش به كودك از منظر فيلسوفان نومفهوم گرا

هدف نوشتار حاضر بررسي برنامه درسي آموزش به كودك از منظر فيلسوفان نو مفهوم گرا بوده و روش تحقيق، كيفي و از نوع تحليلي - استنتاجي است كه بمنظور گردآوري داده هاي لازم جهت پاسخگويي به سؤالات پژوهش، كليه اسناد موجود و مرتبط با موضوع، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. با توجه به سؤالات متن، نتايج به اين شرح ميباشد كه از نظر فلسفه نو مفهوم گرايان، كودكان بعنوان سازندگان معنا تلقي ميشوند. آنها بعنوان اعضاي يك گروه اجتماعي نگريسته ميشوند و پرداختن به تمامي ابعاد زندگي يادگيرندگان از جمله تجارب، افكار، احساسات، رؤياهاي آنها و شيوه هاي ارتباط، ارزشگذاري و شيوه هاي رفتار آنها لازم است و بايد فعاليتهاي درون و بيرون مدرسه با هم مرتبط باشند. همچنين ايشان دانش را داراي ماهيتي چند بعدي ميدانند و تمامي ابعاد را مورد سؤال قرار ميدهند كه باعث ايجاد فرمهاي جديدي از دانش ميشود؛ البته از طريق تأكيد بر شكستن مرزهاي ديسيپلين و ايجاد شرايطي جديد كه در آن، دانش بتواند ايجاد گردد. كودكان بعنوان اعضاي يك گروه اجتماعي نگريسته ميشوند. اهميت تأكيد بر دانش آموزان كه آموزش داده شوند تا بر جامعه تأثير بگذارند را ميتوان در آراء مربياني نظير پلاتو، اگوستين و ديويي نيز مشاهده كرد.