پژوهشي در باره روايات «سايه نداشتن پيامبر و ائمه اطهار» در منابع فريقين

در برخي منابع روايي شيعه و اهل سنت احاديثي با موضوع «عدم سايه براي پيامبر و ائمه معصوم» به چشم مي خورد. محدثان و مولفاني كه اين احاديث را پذيرفته اند، اين ويژگي را معجزه اي از سوي ذوات مقدس معصومان دانسته اند؛ اما در مقابل، بيشتر انديشمندان در برخورد با اين گروه از روايات سكوت كرده اند و يا با عدم ذكر اين روايات در كتاب هاي خود، به صورت تلويحي ضعفي متوجه آن دانسته اند. در يك نگاه كلي، بيشتر اين روايات از لحاظ سندي دچار ضعف هستند؛ با اين توضيح كه سند اكثر اين روايات در عين انفراد، راويان موثقي ندارند. در نقد متني و به هنگام عرضه آنها بر قرآن، سنت و عقل نيز غير قابل پذيرش به نظر مي رسند. پذيرش بي چون و چراي اين روايات، علاوه بر اين كه راه را براي ادعاهاي غلو آميز نسبت به معصومان هموار مي سازد، باب طعن مخالفان را بر ما باز مي سازد.