نجش نابرابري فضايي شاخص هاي فرهنگي بين شهرستاني با استفاده از مدل ويكور (مطالعه موردي: شهرستان هاي كرمانشاه)

از مهم ترين مسائل موثر بر رفتارها در جوامع انساني مقوله فرهنگ است. در بيشتر كشورهاي در حال توسعه، توسعه فرهنگي يكي از ابعاد اصلي فرايند توسعه محسوب مي شود. بنابراين براي برنامه ريزي، تخصيص منابع و اعتبارات ميان مناطق مختلف، شناسايي جايگاه منطقه در بخش مربوطه و سطح بندي برخورداري از مواهب توسعه ضروري است. هدف از اين پژوهش، تعيين و تحليل سطح توسعه فرهنگي و نابرابري ناحيه اي شهرستان هاي استان كرمانشاه با استفاده از مدل آنتروپي- ويكور است. جامعه آماري پژوهش، ۱۴ شهرستان استان كرمانشاه است. رويكرد حاكم بر اين پژوهش توصيفي- كمي و تحليلي است. در اين پژوهش از ۲۰ شاخص فرهنگي براي سطح بندي و جايگاه هر يك از شهرستان هاي استان كرمانشاه در چهار سطح توسعه يافته (فرا برخوردار)، در حال توسعه (برخوردار)، توسعه نيافته (نيمه برخوردار) و محروم (نابرخوردار) بهره گرفته شده است. يافته هاي پژوهش مبين آن است تنها شهرستان كرمانشاه در سطح توسعه يافته و رتبه اول قرار دارد و شهرستان هاي اسلام آباد غرب و صحنه در سطح در حال توسعه (برخوردار) و رتبه دوم قرار دارند. شهرستان هاي كنگاور، سنقر، هرسين، پاوه، سرپل ذهاب، گيلانغرب، قصر شيرين در سطح توسعه نيافته (نيمه برخوردار) و در رتبه سوم و شهرستان هاي روانسر، دالاهو، ثلاث باباجاني و جوانرود در سطح محروم (فروبرخوردار) و رتبه چهارم قرار دارند. يافته هاي حاصل نشان مي دهد كه نابرابري هاي فضايي فرهنگي، در سطح استان بسيار بالا است و تناسب چنداني با عدالت اجتماعي نداشته و لازم است به توزيع عادلانه منابع وخدمات فرهنگي در سطح توسعه فرهنگي توجه جدي شود.