تاثير مخارج دولت بر تورم در عبور از محيط تورمي با رويكرد STR

مطالعه حاضر سعي در تبيين رابطه بين مخارج دولت و تورم به وسيله الگوي غيرخطي رگرسيو ن هاي انتقال هموار با استفاده از داده هاي فصلي 1369:2 تا 1391:4 دارد. با متغيرهاي تورم، رشد مخارج مصرفي دولت، رشد نقدينگي و رشد توليد ناخالص داخلي، يك مدل دو رژيمي كه در آن وقفه اول رشد نقدينگي، متغير انتقال يا آستانه است به عنوان مدل بهينه انتخاب شد. در اين مدل، رژيم اول به عنوان رژيم رشد نقدينگي پايين و رژيم دوم، رژيم رشد نقدينگي بالا با حد آستانه 5 درصد (20 درصد در سال) براي رشد نقدينگي، شناسايي مي شود. نتايج نشان داد كه در رژيم رشد نقدينگي بالا، مخارج مصرفي عامل تورمي محسوب مي شود. در رژيم رشد نقدينگي پايين، افزايش بيشتر نقدينگي، اثرات تورمي كمتري در كوتاه مدت داشته و احتمالا اثرات بيشتري بر رشد اقتصادي دارد. انتظارات تورمي در رژيم رشد نقدينگي پايين، اثرات قوي تري در ايجاد تورم كوتاه مدت نسبت به رژيم رشد نقدينگي بالا دارد. در رژيم رشد نقدينگي بالا، افزايش حجم پول اثرات بيشتري بر تورم كوتاه مدت و اثرات كمتري بر توليد دارد. بنابراين مي توان در رژيم رشد نقدينگي پايين از ابزار سياست پولي و مالي براي تحريك تقاضا و همزمان كنترل تورم به نحو موثري سود جست. همچنين در رژيم رشد نقدينگي بالا، انضباط همزمان سياست هاي مالي و پولي بيشترين اثربخشي را بر كاهش تورم دارد.