انقلاب اسلامي و منطقه گرايي نوين در خاورميانه، سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران و منطقه خاورميانه

سياست هاي منطقه اي و منطقه گرايي راهبرد جديدي در دوران پس از جنگ سرد و سقوط نظام دو قطبي در جهان به حساب مي آيد . جمهوري اسلامي ايران به عنوان يك كشور مستقل، مقتدر و بدون وابستگي به قدرت هاي جهاني پس از انقلاب اسلامي به دنبال دستيابي به موقعيت برتر در منطقه خاورميانه و خليج فارس است. هدف اين مقاله بررسي نظرات منطقه گرايي نوين و معرفي ديدگاه ها و چالش هاي منطقه گرايي در سياست هاي راهبردي ايران در منطقه خاورميانه و خليج فارس است. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي و با استفاده از منابع كتابخانه اي مي باشد. يافته ها نشان مي دهد كه دو نگرش كلي در خصوص منطقه گرايي وجود دارد يك نگاه امكان پيشبرد راهبرد منطقه گرايي ج.ا. ايران را به دلايل ساختار سياسي و ايدئولوژيكي و نوع رابطه با آمريكا غيرممكن داند. ديدگاه دوم براين باوراست كه به رغم موانع موجود در همكاري هاي منطقه اي راهكارهاي مناسب عملي براي نيل به اين مطلوب در عرصه هاي مختلف اقتصادي، سياسي و امنيتي وجود داشته و منطقه گرايي در سياست خارجي ايران امكان پذير مي باشد.