معناي اصلي و تبعي در ترجمه ي غلامعلي حداد عادل از قرآن كريم (مطالعه موردپژوهانه ي سوره ي نمل)

اصل در ترجمه، رعايت امانت، حفظ معنا و سليس بودن است كه اين موضوعي ثابت در اصل ترجمه غلامعلي حداد عادل است. يقيناً ترجمه فارسي شيوا و ادبي وي، توانسته است بخش عمده اي از اين ضرورت ها و انتظارها را تحقق بخشد، ليكن مسئله اين تحقيق، ميزان و چگونگي اين تعادل و مطابقت معنا با الفاظ قرآني است. مترجم برخي ساختارهاي صرفي ـ نحوي و بلاغي را در ترجمه ناديده انگاشته، در مواردي نيز ترجمه واژگان (اسم، فعل و حرف)، تركيب ها و اصطلاحات در مقابل هم قرار نگرفته است. بنابراين، لازم معنا يا معناي تبعيِ واژگان، تركيب ها و اصطلاحات در ترجمه لحاظ شده است، نه معناي اصلي و دقيق آنها. اين پژوهش درصدد است تا با مطالعه موردپژوهانه «سوره نمل»، ترجمه ايشان را از زواياي مختلف واژگاني، صرفي ـ نحوي، بلاغي و ويرايشي، به بوته نقد، تحليل و تطبيق بسپارد تا مواردي كه در ترجمه اين سوره مباركه نيازمند بازنگري دقيق تري هستند، بازشناسي نمايد. دستاورد حاصل از اين پژوهش نشان مي دهد كه ترجمه مترجم، در عين برخورداري از امتيازهاي فراوان، از جمله نوآوري در شيوه ترجمه وفادار و معنايي، التزام به پيام و محتواي زبان قرآن، شيوايي بيان و استفاده از واژه هاي فارسي روان، پرهيز از زياده نويسي و فارسي گرايي افراطي و... در حوزه هاي صرف و نحو، بلاغت، ترجمه واژگان و... نياز به بازنگري دقيق تري دارد كه برخي از آنها در اين پژوهش موردي، واكاوي و تحليل توصيفي شده است.