تاثير سطح تحصيلات بر احتمال مالكيت مسكن: مقايسه بين دوره اي (مطالعه موردي: شهر تهران)

از آنجا كه مسكن برآوردكننده يك نياز اجتماعي است، در بازار مسكن علاوه بر عوامل اقتصادي، عوامل اجتماعي نيز موثرند. تغييرات وسيع اقتصادي و اجتماعي طي سال هاي گذشته مستلزم بررسي عوامل تعيين كننده مالكيت مسكن بوده و تعيين اين عوامل موثر مي تواند راهنماي خوبي براي برنامه ريزان و سياستگذاران باشد. همچنين از آنجا كه طول سال هاي تحصيل و صرف هزينه هاي مختلف توسط فرد و جامعه براي تحصيل، توقع سطوح زندگي بالاتر به ويژه مسكن مطلوب تر را ايجاد مي كند، بررسي ميزان تاثيرگذاري افزايش سطح تحصيلات بر نوع مالكيت مسكن (ملكي يا استيجاري) و ارزيابي روند اين تاثير در طول زمان از اهميت قابل توجهي برخوردار است. با توجه به اينكه، حدود يك پنجم دانش آموختگان كشور در استان تهران ساكن هستند، اين اثرات براي تهران قوي تر و بررسي آن مهم تر است. همسو با مدل هاي توسعه يافته بازار مسكن كه در آنها بر نياز به فهم بيشتر درباره فرآيند تصميم سازي مصرف كننده و اهميت فزاينده ويژگي هاي اثرگذار بر درك رفتار خانوار تاكيد مي شود، اين مطالعه با استفاده از مدل هاي لاجيت و پروبيت به بررسي اثر خصوصيات اقتصادي- اجتماعي خانوار با تاكيد بر تحولات تحصيلي سرپرست خانوار بر مالكيت مسكن در سال هاي 1376، 1381 و 1386 و در نهايت ارائه نتايج براساس مدل منتخب پرداخته است. نتايج اين پژوهش نشان مي دهد كه خصوصيات اقتصادي-اجتماعي خانوار اثر معني داري بر مالكيت مسكن دارند و رابطه سطح تحصيلات سرپرست خانوار و مالكيت مسكن منفي است. از سال 1376 تا سال 1381، كاهش تاثير منفي سطح تحصيلات بر مالكيت مسكن ثبت شده است، اما اين تاثير منفي در سال 1386، تشديد مي شود.