شيوه ها و موانع ارائه بازخورد معلمان به دانش آموزان در برنامه ارزشيابي توصيفي (مطالعه موردي: مدرسه هاي ابتدايي استان البرز)

هدف پژوهش حاضر شناسايي شيوه ها و موانع ارائه بازخورد معلمان به دانش آموزان در برنامه ارزشيابي توصيفي بود. بدين منظور، 351 نفر از معلمان مقطع ابتدايي استان البرز در سال تحصيلي 93-92 به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي متناسب با حجم (نسبتي) انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته 42 گويه اي بود كه روايي محتوايي آن از سوي استادان باتجربه و بر اساس مدل هاي نظري تاييد شد. ضريب اعتبار پرسشنامه نيز با آلفاي كرونباخ 80/0 برآورد شد. نتايج پژوهش نشان داد كه معلمان در برنامه ارزشيابي توصيفي از شيوه هاي ناكارآمدي در ارائه بازخورد به دانش آموزان استفاده مي كنند. برخي از مهم ترين شيوه هاي نادرست شناسايي شده در ارائه بازخورد عبارت اند از: رتبه بندي كردن دانش آموزان و بيان رتبه هاي آنها در جمع كلاسي، ارائه بازخوردهاي نامناسب از لحاظ ساختار و محتوا، ارائه بازخوردهاي رتبه گرا به جاي بازخوردهاي فرايندگرا و ارائه نكردن بازخوردهاي انگيزشي و راهبردي مناسب در مقاطع پايين. در ارائه چنين بازخوردهايي عوامل و موانعي تاثيرگذار بوده است كه در اين بين مي توان به ناكارآمد بودن دوره هاي آموزشي برگزار شده، تراكم بالاي دانش آموزان، پايين بودن سطح دانش معلمان در مورد بازخورد و در نهايت نگرش مثبت عمده معلمان نسبت به نظام ارزشيابي سنتي اشاره كرد. با توجه به چالش هاي موجود راهكارهايي براي بهبود ارائه شده است.