بررسي و تحليل داستان حضرت يوسف در قرآن كريم در چارچوب الگوي سيمپسون

داستان يوسف عليه السلام در قرآن كريم، داراي چنان جوهري است كه هربار به شكل جديدي مي توان آن را شرح و تفسير نمود. هدف اين مقاله، مطالعه و بررسي زبان شناختي ديدگاه داستان حضرت يوسف عليه السلام با روش توصيفي-تحليلي و براساس مدل پيشنهادي سيمپسون است. نتايج نشان از آن دارد كه راوي از نوع مقوله ب حالت روايي است كه افكار، عقايد و احساسات شخصيت اول داستان را بيان مي كند. در اين داستان از كلام نقل قول آزاد براي بيان حالات و عقايد شخصيت ها استفاده شده است. براساس محور دوم تقسيم بندي سيمپسون، وجهيت غالب در متن، مثبت است كه نشان دهنده ديدگاه قاطع راوي، بر حقانيت خداوند و امدادهاي غيبي او براي مومنان حقيقي است. ابزار زباني به كار رفته در اين وجه، عبارتند از: فعل هاي امري، فعل هاي وجهي واژگاني، جملات تعميم دهنده، جملات بيان كننده عقايد، قيود و صفات ارزيابانه، كلمات احساسي و افعال گزارشي كه گزارشگر افكار، ادراكات و واكنش ها هستند و يا كلمات حزن، خوف، شكوي و بث، كه در اين داستان براي تحقق ترس و اندوه و حزن به كار برده شده است و بر وجهيت مثبت داستان يوسف عليه السلام صحه مي گذارد. تفكر غالب در زبان متن روايتي: عدم رستگاري ستمگران، عدم غفلت خداوند در امداد به مومنان حقيقي، نااميد نشدن از رحمت الهي و... است. با اين حال در پاره اي از موارد از وجهيت منفي براي نشان دادن شك و ترديد شخصيت ها نسبت به يكديگر و مهم تر از آن براي ترسيم نحوه رخ دادن سوء تفاهم ها و ارزيابي طرفين از يكديگر، استفاده كرده است.