نقش واسطه اي صميميت در رابطه بين الگوهاي ارتباطي و كيفيت زندگي زناشويي

هدف: اين پژوهش در پي تبيين نقش واسطه­اي صميميت در رابطه بين الگو­هاي ارتباطي و كيفيت زندگي زناشويي است. روش: اين پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل تمامي معلمان متاهل شهرستان مرودشت بود كه 303 نفر ( 162زن و 141مرد) از آن ها به شيوه خوشه­اي تك مرحله­اي انتخاب شدند. در اين پژوهش از پرسش نامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (1998)، الگو­هاي ارتباطي كريستين – سالاوي (1984) و صميميت زوجين ووندون بروك و هانس برتمن (1995) استفاده شد. داده ها در دو سطح آمار توصيفي (ميانگين و انحراف استاندارد) و آمار استنباطي (ماتريس همبستگي، تحليل رگرسيون، و تحليل مسير) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته­ها: نشان دادند كه الگوي ارتباطي اجتنابي نتوانست كيفيت (874/0p<) و صميميت زناشويي(135/0p<) را متاثر كند. هم چنين، توقع زن و توقع مرد با صميميت (314/0-) و كيفيت زناشويي (208/0-) رابطه منفي داشت. الگوي توقع زن تاثيري در صميميت زوجين (904/0p<) نداشت، اما تاثير منفي بر كيفيت رابطه زناشويي (046/0p<) به گونه مستقيم داشت و اما توقع مرد به صورت مستقيم بر صميميت (022/0p<) اثر داشت و به صورت غير­مستقيم و با واسطه صميميت در كيفيت رابطه زناشويي (058/0-) تاثير منفي داشت. در نهايت، الگوي سازنده متقابل توانست صميميت (001/0p<) را به گونه مستقيم و كيفيت زندگي زناشويي را با واسطه صميميت (234/0) به گونه غير­مستقيم متاثر كند. نتيجه­گيري: نتايج حاكي از آن بود كه كيفيت زندگي زوجين تحت تاثير مستقيم و غير­مستقيم الگو­هاي ارتباطي زوجين از راه واسطه­گري صميميت است. گفتني است با افزايش صميميت در ميان زوجين تاثير الگو­هاي مخرب توقع زن و مرد بر كيفيت روابط زناشويي كم تر شده و تاثير الگوي سازنده ارتباط بيش تر مي­شود و بر عكس.