توانائي مولوي در لغت سازي، يكي از مهارت هاي سبكي زباني او

فاقد عنوان به زبان ديگر

مثنوي معنوي از شاهكارهاي آدب فارسي است كه ميتواند از جهات گوناگون بررسي شود. در بيشتر تحقيقات انجام‌شده بر روي مثنوي» بشرح و توضيح ابيات و بيان معاني مورد نظر مولوي (معني كلي و ظاهري, عرفاني» كلامي و غيره) پرداخته شده و زبان مولوي كمتر مورد نقد و بررسي دستوري قرار گرفته است. براي رفع اين كمبودء در اين مقاله شيوه‌هاي رايج لغتسازي در مثنوي بررسي شده است. براي انجام اين امر با سه سوّال اصلي روبرو هستيم: 1) مولانا از كدام شيوه‌هاي لغتسازي بهره برده است؟ 2) اصول لغتسازي تا چه اندازه در ساخت اين لغات رعايت شده است؟ 3) برخورد مولوي با كلمات غيرفارسي چه صورتهايي داشته است؟ خواهيم ديد كه مولوي در برابر واژگان بيگانه رويكردي منطقي,» نوآورانه و بدون تكلف داشته است و توانايي وي در ساختن واژگان اين امكان را باو داده تا افكارش را بدون محدوديتهاي واژگاني بيان كند و اين مسئله او را در ميان موفقترين شاعران زبان فارسي از اين جهت قرار ميدهد. بنحوي كه تعداد لغات نو و روش خاص او در لغتسازي سبكش را از شاعران ديگر متمايز و اين خصيصه را براي او بعنوان يك ويژگي سبكي مطرح ميسازد.