دنيامداري در داستان هاي مثنوي مولوي

مثنوي معنوي از ارزشمندترين آثار عرفاني ادب فارسي است كه در پي تعليم زندگي حقيقي و نمودن راه سعادت به بشر است. هرچند تاكيد اين كتاب بر وصول به منبع خلقت و كمال غايي انسان است اما در رابطه اي دوسويه تلاش براي زندگي مطلوب اين جهاني را نيز توصيه مي­كند. مساله اين پژوهش آن است كه دنيا و جلوه هاي آن به چه ميزان و از چه منظري در اين اثر نمود يافته است. بدين منظور با دسته بندي داستان هايي كه شامل مولفه هاي دنيامداري هستند، به بررسي مفاهيم و بخش بندي آن ها بر پايه سنجه هاي مورد نظر پرداخته شده است؛ همچنين تلاش شده چگونگي و چرايي گرايش مولانا به دنيا بررسي شود. از همين روي پس از شرح مفهوم دنياگرايي مولانا، مثنوي در چند حوزه مهم از نمودهاي دنياگرايي يعني خردورزي، مدارا، دوري از تعصب و تكيه بر اخلاقيات و دوري از تقليد كوركورانه بررسي شده و داستان هايي كه اين انديشه را برجسته تر كرده­اند واكاوي شده‏اند.