خلاقيت و نوآوري در مديريت

خلاقيت عبارت است از به كارگيري توانايي هاي ذهني براي ايجاد يك فكر يا مفهوم جديد. فراگرد ايجاد فكرهاي جديد و تبديل آن فكرها به عمل و كاربردهاي سودمند را نوآوري مي گويند. در غالب مديريت سازمان، موفقيت نهايي و حتي گاهي بقاي آن به ميزان توانايي برنامه ريزان در ايجاد نوآوري و به كارگيري فكرهاي نو بستگي دارد. مهمترين دليل نياز به خلاقيت و نوآوري بروز مشكل است. حل مشكل به دو شيوه حل عقلايي و حل خلاقانه مشكل ميسر است. براي ظهور يك ذهنيت خلاق بايد تعريف دقيقي از مشكل ارائه گردد همچنين زمينه استفاده از راه حل هاي گوناگون و سواي از راه حل هاي مرسوم، ايجاد شود. مسئله حائز اهميت در رابطه با خلاقيت: موانع خلاقيت است كه در چهار مورد خلاصه مي شود: ترسي از انتقاد و شكست / عدم اعتماد به نفس / تمايل به همرنگي و همگونگي و عدم تمركز ذهن. اضافه مي شود انسدادهاي ادراكي چون ثبات، تعهد، تراكم و بي خيالي از مهمترين موانع ذهني خلاقيت به شمار مي آيند. با آگاهي از انسدادهاي ادراكي خود و اجراي روش هاي خاص مي توان مهارتهاي حل مسئله را به گونه خلاق افزايش داد. به زعم صاحب نظران حل خلاقانه مشكل شامل چهار مرحله آمادگي، تكوين، روشنگري و تأييد است. يكي از چالشها و وظايف خطير مديران ايجاد يك نظام حمايتي براي پرورش نوآوري است. اجمالا اصول مديريت براي نوآوري بدين شرح اند: جداسازي افراد از يكديگر و جور كردن افراد باهم، نظارت و گوشزد كردن و در نهايت پاداش دادن به افرادي كه چندين نقشي را ايفا مي كنند.