بررسي خوشه اي تقويت كننده هاي احكام تحذيري و ترغيبي در خسرو و شيرين نظامي (با تاكيد بر خوشه مرگ)

شاعران ادب فارسي براي آن كه آموزه هاي اخلاقي خود را به صورت حكمي نافذ، فراگير و لازم الاجرا ارائه دهند، ناچار به الحاق تقويت كننده ها و ضمانت هاي اجرايي مختلفي بوده اند. براي اين مقصود، شاعر گاهي از نيروي واقعيت ها يا تعاليم بزرگ تر براي پرداخت تعاليم جزئي تر بهره مي برد. از همين روي مي توان به جاي استخراج آموزه هاي اخلاقي به صورت مختلف و پراكنده، بسياري از تعاليم را به صورت خوشه اي بررسي كرد. هدف اين مقاله بررسي يكي از اين خوشه هاست كه با شيوه توصيفي (تحليل محتوا) با تاكيد بر خسرو و شيرين نظامي، جايگاه آن را در تقويت احكام تحذيري و ترغيبي نشان داده است. براي اين منظور، مرگ به عنوان يكي از مهم ترين سرخوشه هاي تقويت كننده و اصلي انتخاب شده كه تعاليم فرعي فراواني در زير مجموعه خود پرورانده است. مرگ واقعيتي است كه بخش زيادي از تعاليم تحذيري هم چون خودستايي و غرور، تن آسايي، فريفتگي به توانايي جسماني و مانند آن­ها و گزاره هاي ترغيبي هم چون شاد زيستن، ياد خداوند، نگاهداشت سرشت پاك انساني و غيره در خسرو و شيرين نظامي با آن گره خورده و به طور كلي بسياري از نيكي ها و رذيلت ها، چه مستقيم و چه غيرمستقيم، با انديشه مرگ و ديدن جزاي آن بعد از اين حادثه، تقويت شده است.