نقش راه هاي ارتباطي بر آسيب پذيري منطقه 6 شهر تهران و پهنه بندي آسيب پذيري در مواجه با بحران هاي طبيعي

مقدمه و هدف پژوهش: معابر شهري به عنوان يكي از عناصر كالبدي شهر، نقش كليدي در زمان وقوع و نيز پس از رخداد زمين لرزه بر عهده دارند، به طوري كه مديران بحران يكي از دلايل گسترده شدن ابعاد زلزله را عدم امدادرساني به موقع ناشي از آسيبب ديدگي معابر بيان كرده اند. پژوهش مورد نظر نيز به دنبال تبيين نقش راههايارتباطي در آسيب پذيري مناطق شهري در مواجهه با بحرانهاي طبيعي است. بر اين مبنا از لحاظ ماهيت جز تحقيقات توصيفي- تحليلي و به لحاظ هدف از نوع توسعه اي- كاربردي است. جامعه آماري آن منطقه 6 شهرداري تهران ميباشد كه بر مبناي قدمت و مركزيت به عنوان نمونه انتخاب شده است. روش پژوهش: دادهها به دو صورت ميداني و كتابخانهاي با ابزارهايي چون پرسشنامه ديمتل، كتب، مقالات و نقشه هاي گوناگون، جمع‌آوري و با استفاده از نرم‌افزارهاي EXCEL, MATLAB, IDRISI وARC GIS 10.1، مورد تحليل واقع شده‌اند. يافته‌ها: نتايج بيانگر آن است كه؛ معابر بخشهاي مركزي و جنوبي منطقه به لحاظ شاخص‌هاي دسترسي به شبكه معابر، ساختار كالبدي- فضايي، دسترسي به محدوده، دسترسي به فضاهاي باز عمومي، عرض راه‌ها (ميزان نفوذپذيري)، فاصله از فضاهاي بيكالبد، مراكز آتش‌نشاني، و مراكز درماني، از بيش‌ترين سطح آسيب‌پذيري برخوردار مي‌باشند نتيجه گيري: البته قابل ذكر است كه؛ تراكم بافت و جمعيت، عناصر فشرده و ريزدانه موجود در اين بخش‌ها، نيز نقش به سزايي در بالا رفتن ميزان آسيب‌پذيري معابر دارند.