بررسي و نقد اشكالات فخر رازي به براهين ابن سينا در اثبات علم الهي

ابن سينا براي اثبات علم ذاتي الهي و تعلق اين علم به همه موجودات، دو برهان ارائه مي كند. برهان نخست او مبتني بر اين است كه واجب الوجود به دليل مادي نبودن، ذات خويش را تعقل و ادراك مي كند و در نتيجه، عالم به ذات خويش است. برهان دوم نيز در اثبات علم به همه موجودات، مبتني بر علم ذاتي واجب الوجود و استلزام علم به علت، نسبت به علم به معلول است كه در اين صورت همه موجودات معلوم خداوند هستند. فخر رازي تفصيلاً به نقد اين دو برهان ميپردازد. در اين نوشتار برآنيم تا ضمن بيان انتقادات فخر رازي بر اين براهين، به نقاط ضعف استدلال هاي او اشاره كنيم و مغالطات صورت گرفته كه عمدتاً ناشي از مغالطه مفهوم با مصداق و مفهوم با ماهيت در ادراك انساني از خداوند، عليت تامه خداوند نسبت به موجودات ممكن و نظريه ناصواب «اضافه» او در بحث وجود ذهني است، بپردازيم.