پهنه بندي خطر وقوع سيلاب حوضه آبخيز ليقوان چاي با استفاده از مدل فرآيند تحليل شبكه و سيستم اطلاعات جغرافيايي

امروزه مخاطرات محيطي و مقابله با آنها از جمله مهمترين دغدغه هاي پژوهشگران در زمينه برنامه ريزي محيطي و مديريت بحران مي باشد. پديده سيل به عنوان يكي از پرخطرترين بلاياي طبيعي است كه در مديريت بحران بايد نگاه ويژه اي را به آن معطوف داشت. پهنه بندي پتانسيل سيل خيزي به صورت نقشه هاي طبقه بندي شده به عنوان يكي از مهمترين كارها در زمينه كاهش خطرات سيل و پيشگيري از وقوع آن است. در اين پژوهش با استفاده از مدل هاي فرآيند تحليل شبكه و منطق فازي و با استفاده از 10 پارامتر طبيعي و انساني (شيب زمين، جهت شيب، انحناي پلان و پروفيل، كاربري زمين، بارش، جنس زمين، خاك شناسي، تراكم پوشش گياهي و تراكم شبكه آبراهه) حوضه رودخانه ليقوان چاي از نظر پتانسيل سيل خيزي مورد بررسي قرار گرفته است. طبق نتايج بدست آمده از تحقيق بخش هاي جنوبي حوضه با قرارگيري در پهنه-هاي با پتانسيل خيلي زياد و زياد، به عنوان سيل خيزترين بخش هاي حوضه معرفي شده اند و به ترتيب 11 و 6/23 درصد از مساحت حوضه را شامل مي شوند. كلاس پتانسيل كم و خيلي كم مناطقي هستند كه اغلب با كاربري كشاورزي و باغات، سازندهاي با نفوذپذيري بالا و شيب كم و ارتفاع پايين مشخصه سازي شده اند. اين مناطق به ترتيب حدود 7/22 و 3/12 درصد مساحت حوضه را شامل مي شوند. از نظر توزيع فضايي بيشترين تمركزشان در بخش هاي پاييني حوضه و در زمين-هاي پست و كم شيب است كه در آنها به دليل شيب كم و عمق زياد رسوبات و مواد نفوذپذير امكان نفوذ بيشتر بارش ها وجود دارد و قدرت توليد رواناب اين مناطق در مقايسه با ساير بخش ها بسيار كم مي باشد.