بررسي ميزان تحقق پذيري شاخص هاي حكمروايي خوب شهري با تاكيد بر كيفيت زندگي شهري (مطالعه موردي مناطق 1 ، 7 و 22 تهران )

مقدمه و هدف پژوهش: رشد شهری در قرن بیستم سهم جمعیت شهرنشین را به شدت افزایش داد و شهر نشینی را به شیوه غالب زندگی تبدیل كرد امروزه با گسترش و پیچیدگی نظام شهری و شهرنشینی، دولت‌ مردان و مسئولین دیگر به تنهایی قادر به كنترل و هدایت جوامع شهری و پاسخ به نیازهای روزافزون توسعه شهری نیستند. در این حالت فرایندی از همیاری دولت، بخش عمومی، جامعۀ مدنی و بخش خصوصی شكل می‌ گیرد كه حكمروایی شهری نامیده می‌ شود. یكی از آثار حكمروانی خوب شهری را می توان در مفهوم قابل اندازه گیری شاخص‌ های مربوط به كیفیت زندگی بررسی كرد. بنابراین هدف مقاله حاضردر ابتدا مختصات و ابعاد حكمروایی خوب شهری و كیفیت زندگی شهری بررسی و تبیین شد وسپس با استفاده از مدل «فرآیند سلسه مراتبی» AHP در مناطق یك، هفت و بیست و دو تهران این شاخص ‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت روش پژوهش: روش تحقیق در این پژوهش، توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات اسنادی-كتابخانه ای وبراساس، بررسی‌ های میدانی صورت گرفته است. سپس داده ‌ها و اطلاعات اولیه طبقه بندی و به تبع آن مدل مفهومی AHP تهیه شد یافته‌ها: درمدلAHP مبتنی بر شاخص‌ های استاندارد حكمروایی خوب شهری در سه منطقه مورد نظر این شاخص‌ ها به 4 خوشه كه هر كدام هم با 4 زیر معیار در نرم افزار Expert choice تولید شد نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد با استفاده از مقایسات زوجی وتحلیل حساسیت وزن شاخص شفافیت 153/0، و شاخص مشاركت 080/0، شاخص پاسخگویی 439/0 شاخص حاكمیت قانون 328/0 است. همچنین مقدار شاخص ناسازگاری نیز كمتر از 10/0 بوده و در سطح پذیرفته شده است. كه وضعیت شاخص‌ های حكمروایی به ترتیب اولویت مناطق 1، 22 و 7 تهران است.